Windows of Life

গল্প :: খোজ আইনাৰ সন্মুখত বহি লাহে লাহে মুৰটো আছুৰিলে নীলাক্ষীয়ে। মুখত ক্ৰিম অকন বুলাই সেন্দুৰৰ আঁকটো দিলে। সৌৰভীৰ মাত শুনি ওলায় আহিল তাই। স্কুললৈ যাব ওলাইছে সৌৰভী। টিফিনৰ পৰা আৰম্ভ কৰি পেন্সিলডাললৈকে চব মাকেই যতনাই দিব লাগে তাইক। তাই ওলায় নোযোৱালৈকে নীলাক্ষীৰো আজৰি নাই। কিযে হব এই ছোৱালীজনীৰ বুলি ভাবোতেই মুখত হাঁহি এটাহে বিৰিঙি গ'ল নীলাৰ। জান আৰু নীলা একেখন নৱোদয়তে পঢ়া। বাল্য বন্ধু, শক্তিশালী প্ৰতিপক্ষ আৰু নিৱিড়তম সংগী। প্ৰতিটো পৰীক্ষাতেই দুয়োৰে প্ৰতিযোগিতা। নেচনেল টেনিচত ভাগ লবলৈ জান অকলে যেতিয়া হিমাচল যাব লগা হ'ল তেতিয়াহে সি অনুভৱ কৰিলে, নীলাৰ সাহচৰ্য্য। ৰিজনেল খেলিবলৈ ডিমাপুৰলৈ যোৱা নীলায়ো অনুভৱ কৰিলে একেই ৰিক্ততা। ৰঙা কৃষ্ণচূড়াডালৰ তলত সৰি পৰা প্ৰতিটো ফুলতেই যেন নীলাই লিখি দিব জানৰ নাম! সময় দুয়োজনে নল'লে। টুৱেল্ভৰ ফাইনেল পৰীক্ষা মানেই যে দুৰত্বৰ অঘোষিত দেৱাল বুজি পাইছিল জানে। স্কুল এৰাৰ আগতেই সি প্ৰতিশ্ৰুতি দিছিল, আজীৱন তাইৰ হৈয়ে থকাৰ। কলেজ হোস্টেল খোলা আছিল যদিও দেৱালী বুলি নীলা ঘৰলৈ আহিছে। মনতো বহুত ৰঙীয়াল। নহ'বনো কিয়, জানৰ সপোন পূৰণ হ'ল। ভাৰতীয় বায়ুসে...

পংক্তি নতুন কি পুৰনি কি? নতুনবোৰ দেখোন পুৰনি টকাটোৰ সিপিঠি আৰু পুৰনিবোৰ!! একেই মাথো কেঁকুৰিটোৰ নমনাভাগ। আগুৱাবটো লাগিবই বিৱৰ্তনৰ পথ নতুন কি পুৰনি কি!!

অনুগল্প : ৫৭ কোৱাভাতুৰী ঘৰ আৰু বাহিৰ সকলোতে নীতি আৰু আদৰ্শৰ ফুলৰ দলিচা সাজি থকা মহানন্দ বৰ্মনে অৱশেষত সুদীৰ্ঘ বিয়াল্লিচ বছৰীয়া কৰ্মজীৱনৰ ওৰ পেলাই মাত্ৰ ৬০ বছৰ বয়সত ভৰি দিয়াৰ লগে লগেই অৱসৰ ল'লে। কৰ্মজীৱন আৰম্ভ কৰাৰ আগতে তেঁও অশেষ কস্টেৰে স্নাতকোত্তৰ ডিগ্ৰীটোও লৈ লৈছিল, য'ত দুবাৰ বিফলতাক ভৰিৰে মোহাৰি পেলাইছিল। অৱশ্যে তেখেতৰ সুকন্যা মোহময়ী আম্ৰপালীৰো চতুৰ্থটো প্ৰণয় লীলাৰ সামৰনি যজ্ঞ পাতি দুমহীয়া গৰ্ভৱস্থাত কন্যাক দীপক নামৰ সম্ভ্ৰান্ত ঘৰৰ নিবোকা কিন্তু অৰ্থ সম্পন্ন ল'ৰাটোৰে বিবাহপাশত আৱদ্ধ কৰি দি পিতৃ হিচাপে নিজৰ দায়িত্ব সামৰিলে। তেখেতৰ নিচিনা পথপ্ৰদৰ্শকক আজি আবেলি সম্বৰ্ধনা জনাবলৈ সভা এখন আয়োজন কৰা হৈছে, যত তেখেতে মুক্তহস্তে নগদ দহ হাজাৰ টকা দান কৰি ৰাইজক কৃতাৰ্থ কৰিব।

স্বাধীনতাৰ ডুখৰীয়া : বুকুৰ তেজেৰে লিখা গান মোৰ অনুভৱ আৰু অভিজ্ঞতা এই দুবিধ উপাদান অবিহনে চাগে জীৱন বৃথা। আমাৰ শৈশৱ পাৰ হৈছে আলফাৰ স্বাধীন অসমৰ সপোনৰ নামত বাৰুদৰ ধোৱা তেজেৰে লুতুৰি পুতুৰি দিনবোৰেৰে। অৰ্থাৎ বন্দে মাতৰম বা জনগনমনৰে আমাৰ বুকু ফুলি উঠিবলৈ, তিনিবৰণীয়া জাতীয় পতাকাখন মুৰৰ ওপৰত উৰিবলৈ বহু দিনলৈ পোৱা নাছিল। তাৰোপৰি কাৰেন্ট নথকাৰ অজুহাতত দূৰদৰ্শনত লালকিল্লাৰ পৰা হোৱা চিধা সম্প্ৰচাৰো দেখিবলৈ সৌভাগ্য নহৈছিল। পিছদিনাৰ বাতৰি কাকতত অহা পতাকা উত্তোলনৰ দৃশ্যৰ চাই ভাৱিছিলো স্বাধীনতা উদযাপণ জাতীয় কথাবোৰ ডাঙৰ মানুহৰ কথা। এবাৰ বন্ধ বুলি পুৱাই স্কুল যোৱাৰ সলনি কিবা কিবি কামত লাগি থাকোতে শুনিলো পদূলিৰপৰা কোনোবাই মাতি আছে। ওলাই গৈ দেখিলো হেডছাৰৰ লগত দুজন আৰ্মি জোৱান। দৌৰাদৌৰিকৈ স্কুল পালোগৈ। প্ৰায় দহ বাৰজন জোৱানৰ কটকটীয়া নিৰাপত্তাৰ মাজত চাৰে পতাকা নীলা আকাশৰ মাজত তিৰংগা উৰোৱালে আৰু আমিও গালো জন গন মন। সপ্তম শ্ৰেণীত পঢ়িলো স্বদেশপ্ৰেম শীৰ্ষক কবিতা। ৰন্ধ্ৰে ৰন্ধ্ৰে বিয়পিল দেশপ্ৰেম। তাৰপিছত " বিষ্ণুৰাভা এতিয়া কিমান ৰাতি? "বুলি কিমানবাৰ আওৰালো মনত নাই। শক্তিপুত্ৰ মই, ভক্তি বুকুত লৈ ...

অনুগল্প ঃ ৫৫ এডভাঞ্চড ডলিক লৈ নবীন বৰ্মনৰ সকলো চিন্তাই আগবঢ়া৷ আচলতে আনে যেতিয়া পুত্ৰ সন্তানৰ নামত চাকি জ্বলাই সেৱা জনাইছিল নবীন বৰ্মনে নিজৰ ডাঙৰ মনটোৰ পৰিচয় হিচাপে এটা সুস্থ সৱল সন্তানহে বিচাৰিছিল৷ ডলিও ডাক্টৰে দিয়া তাৰিখৰ আগতেই আহিল, প্ৰি মেচিউৰ বেৱী৷ অলপ দিনৰ পিচতে ডলি ডাঙৰ হ'ল, সকলো কথা কামত আগবঢ়া৷ বাপেকৰ ইচ্ছা অনুসাৰেই এডভাঞ্চড কোৰ্চ পঢ়িবলৈ তাই ২০ বছৰ বয়সতে বিদেশলৈও গ' ল৷ তাৰপিচত আৰু কি? ডলি বৰ্মন গুচি বৰ্মা হ'ল, কাপোৰৰ আকৃতি- আকাৰো এডভাঞ্চড হ'ল৷ মানুহ যুগৰ মতে চলিব লাগে বুলি বৰ্মনেও সন্তোষ ল'লে৷  পাছ বছৰৰ মুৰত ডলি ঘৰলৈ ঘূৰি আহিছে৷ বৰ্মনে পাৰ্যমানে তাইৰ প্ৰিয় খাদ্য কলডিল, বাহৰ গাজ,  ঢেকীয়াঁ শাক আদি জোগাৰ কৰি ফ্ৰীজটো ভৰাইছে হে ভৰাইছে৷ ৰাতি ভাগৰ লগা বুলি ডলি এটা আপেল খাই শুই থাকিল৷ পিচদিনা পুৱা মাকে সাতবাৰমান মতাৰ পিচতহে ডলি আহি ডায়নিঙ টেবুল পালেহি৷  কাপোৰৰ নামত ডাঙৰ টাৱেলখন মেৰিয়াই ডায়নিঙত বহা ডলিক ভাত-দাইল, সৰু আলুভাজি আৰু কণীৰে ভজা ঢেকীয়াঁ সৰহকে দি মাক নিজেও খাবলৈ বহিব লঁওতেহে লাগিল গন্দগোলটো৷ ব্ৰেকফাষ্ট বুলি এইগাল খাব নোৱাৰো, ডাডি, অৰ্ডাৰ এ পিজ্...

অকন বৰাৰ ঘৰৰ বাৰাণ্ডাত বহি ধীৰাই ভাৱিছে। ভাৱিচে মানে ভাৱিবলৈ বাধ্য হৈছে। কি কৰিবনো? এৰি যোৱাই ভাল। ধৰি থকা কাৰনেহে অসুবিধাখিনি আহিছে। অকন- মালা নিৱাসৰ চাৱিটো তাইৰ হাতত দি সন্দিপন গুচি গৈছিল। তাৰ চাকৰি তিনি বছৰৰ মুৰে মুৰে বদলি। মাক দেউতাকৰ কস্টৰ মূল্য সি বুজে কাৰনে ঘৰটো ৰাখি থলে। ঘূণ আৰু ধুলিৰ প্ৰকোপৰ পৰা বচাবৰ কাৰনেও ঘৰটোত মানুহ থকাটো জৰুৰী আছিল। সেই সময়তেই ধীৰা ওলাইছিলহি তাৰ নিৱাসত । দেউতাকৰ গাৱৰ কাৰনেই সি তাইক বিশ্বাসত লৈছিল। সন্দিপনৰ বিশ্বাসো ধীৰাই ৰাখিছিল। নহ'লেনো ঘৰটোত থাকিবলৈ লোৱাৰ পৰাই মনত সন্দিপনৰ লগত ঘৰ কৰাৰ হেপাহ তাইৰ মনত শিপাইনে? নাপাহৰিবা বুলি ধীৰাক অনুৰোধ কৰা সন্দিপনে নিজেই পাহৰিছিল। অদ্ৰিজাৰ লগত তাৰ সংসাৰখনো থিকেই আছিল। যাযাৱৰী জীৱনটো অদ্ৰিজাই আৱৰি ধৰিছিল স্নেহ ফল্গু হৈ। সকলোৱে হাঁহিছিল। কোনোৱে সৎচিন্তাৰে , কোনোৱে অন্যভাৱধাৰাৰে। কিয় জানো সন্দিপনৰ বিশ্বাসী চকু দুটাক অৱহেলা কৰিব নোৱাৰিলে তাই? যৌৱনৰ অকলশৰীয়া ৰাতিবোৰ তাই নিসংগতাৰেই পাৰ কৰিবলৈ সাহস কৰিলে। এদিন এনেকৈৱে ৰূপোৱালি হব ধৰা চুলিখিনিত ৰং লগাৱ লৈছিল তাই। সন্দিপনৰ অন্তিমটো ফোন আহিছিল পুৱা। ঘৰটো আৰু ৰাখিব নোৱ...

বদঅভ্যাস আপোনাৰ বাৰু বদঅভ্যাস আছে নেকি? আপোনাৰ বদঅভ্যাসবোৰৰ বিষয়ে আপুনি সচেতন হয়নে? এৰিবৰ চেস্টা কৰি আছে চাগৈ, সফলতা কিমান দুৰত? আছলতে যিবোৰ আনৰ বেয়া দেখো, নিজে দেখোন জ্ঞাতে অজ্ঞাতে তেনেকুৱাবোৰেই কৰো। যেনে ভাত খাওতে উগাৰ লোৱা বা এৰা, ভাতৰ লগত গিলাছে গিলাছে পানী খোৱা। অৱশ্যে দোষ আমাৰ পৰিবেশৰ। কোনোবাই খীনাম বুলি নোখোৱাকৈ থাকিলে কও, আজি খাই ল, কাইলৈৰ পৰা খাব নালাগে। পৰোক্ষ বা প্ৰত্যক্ষ ভাৱে আমি জানো নিজৰ জেদ পুৰাবৰ বাবে আনৰ ক্ষতি কৰা নাই? দিনৰ দিনটো ম'বাইলটো পিতিকি থাকি আনক জানো পৰশ্ৰীকাতৰ বা এলেহুৱা হোৱাত অৰিহনা যোগোৱা নাই? কেনেকৈ? কি কথা কয় হে? এই যে ৱাট্ছআপ বা ফেচবুকৰ নটিফিকেচনৰ শব্দই আণ্জাত নিমখৰ জোখ ইফাল সিফাল কৰাকৈ ৰান্ধনীৰ মনোযোগ হৰণ কৰিছে, তাৰ বাবে কোন দায়ী, হয়নে? ইফালে মনটো অলপ ফ্ৰেচ কৰো বুলি টিভিটো খুলিলোহে, দুনীয়াৰ বদঅভ্যাস শিকাব আৰম্ভ কৰি দিব। ৰাতিটো বাদেই পুৱাও ব্ৰাছ নকৰাকৈ ব্ৰেকফাস্ট কৰিবলৈ, তিনি ইন্সিৰ মেকআপ লগাই শুবলৈ আৰু যতে ইচ্ছা ততেই মাৰপিত কৰিবলৈ অনুপ্ৰেৰণা ক'ত পোৱা যায়? বিজ্ঞাপন কেইটা নাথাকিলে বা নেদেখিলে চাগে ৰাইজে গা - মুখ ধোৱা কামবোৰ কৰিব বাদেই দিলেই হৈ।...

আহ্বান তুমি অভিমান কৰি থাকিবা দেই কেতিয়াবা মেঘ হৈ কেতিয়াবা পাহাৰী ঝৰ্ণা হৈ আৰু কেতিয়াবা গোটমাৰি থাকিবা হিমশিলাৰ দৰে

অনুগল্প : ৫৩ সামান্তৰিক পৰ্ণছায়াক লগ পোৱাৰ আগৰে পৰাই অভিনীল শান্ত আছিল। স্বভাৱ বুলিও কব পাৰি । নিজৰ উদ্দেশ্য আৰু অভিপ্ৰায় দুয়োটাকে সমান্তৰাল হিচাপে লৈ যাব পৰা গুন তাৰ আছিল। পৰ্ণছায়াক লগ পোৱাৰ পৰাই তাৰ চিন্তাবোৰ ঘণীভূত হবলৈ ধৰিলে। হোটেলৰ চাহকাপ ভাল নহ'লেও টিঙটিঙাই থকা মুৰটো ঠাণ্ডা কৰাৰ বাবেই অভিনীল আহিছিল। চাহ দিবলৈ অহা সুনন্দাৰ আঁছলত লুকাই তাৰ প্লেটৰ পৰা ছিঙৰাটো থাপ মাৰি লৈছিল। উকা কপাল আৰু ফটা চাদৰৰ আঁছলটোৱে কথাখিনি তাক বুজাত সহায় কৰি দিছিল। সিদ্ধান্ত লবলৈ অলপ সময় লাগিল। তথাপি অৰুনিমাবিহীণ তাৰ জীৱনটো আৰু তাৰ শান্ত আৰু সৰল স্ৱভাৱে কমজোৰ কৰি নোতোলাৰ আগতেই সি আবেদন পত্ৰ পঠালে। এতিয়াৰ পৰা তাৰ সৰু ঘৰটোতো শিশুৰ কলৰৱ শুনিবলৈ পোৱা যাৱ। পৰ্ণছায়াৰ খোজত তাৰ আৰু অৰুনিমাৰ আধৰুৱা সপোনবোৰো প্ৰস্ফুটিত হব। মাথো কৰ্টে তাৰ এডপচন আবেদনখনত সহাৰি দিলেই হ'ল।

প্ৰবন্ধ : বাস্তৱৰ দ্বিতীয়টো দিশ ব্ৰিটিছে দেশ এৰা সময়ত দেশৰ শিক্ষিতৰ হাৰ আছিল বাৰ শতাংশ যিটো যোৱা ছয় দশকৰ নেৰানেপেৰা প্ৰচেস্টাত আজি আহি চৌসত্তৰ শতাংশত উপনিত হৈছে। দিনে দিনে উন্নয়ণৰ হাৰ বৃদ্ধি হোৱা বুলি বিভিন্ন পৰিসংখ্যাই দৰ্শাই আছে। তেন্তে কেৰোণটো ক'ত? বিকাশৰ জখলাত উৰ্ধগতিত আগবঢ়াৰ পিছতো দুই এক ঘটণাই আমাক জোকাৰি গৈছে কিয়? উত্তৰবোৰ চাগে আমাৰ মাজতেই আছে। শিক্ষিত হ'লেও আমিবোৰ হব পৰা কুসংস্কাৰ মুক্ত। সঠিক দৰ্শন বা বৈজ্ঞানিক চিন্তাৰে মুকলি কৰিব পৰা নাই জীৱনৰ গতিপথ। ব্যৱস্থাবোৰ আমি নিজে নিজে গঢ়ি লৈছো, নিজৰ সুবিধানুযায়ী। গতিকে সেই ব্যৱস্থাবোৰ সামাজিক হঁওক বা অৰ্থনৈতিক হঁওক, ৰাজনৈতিক হঁওক বা আধ্যাত্মিক হঁওক সকলোতে কিয় পঁয়ালগা অৱস্থা বিৰাজমান? ইয়াতেই আমাৰ চিন্তাৰ শুদ্ধতাৰ কথা আহি পৰে। সমাজ আৰু সাহিত্য সহচৰ। দুয়ো দুয়োকে প্ৰতিফলিত কৰে। একে সোঁতত প্ৰৱাহিত হয়। আজিৰ সময় বিকাশৰ গাঁথাৰে প্লাৱিত। উন্নয়ণ আৰু উন্নত জীৱনৰ ঢাক ঢোল বজাওঁতেই সময় সৰকি গৈ আছে। কিন্তু আমিবোৰ কিমান উন্নত? দিশবোৰ জানো আমি নিজেই নিৰ্ধাৰণ কৰো আহক। সৰু উদাহৰণ এটা দিছো। জাভেদ আখতাৰ চাহাৱে কৈছে যে চিনেমাই জীৱনৰ পৰা মৌলিক...

অনুগল্প : ৫৩ আগৰণুৱা নিজৰ এলেহুৱা স্বভাৱটো শিশিৰে নিজেই বেয়া পায়। কিয় জানো কামবোৰ কৰিব লাগে কাৰনেহে কৰে সি। পঢ়িব লাগে কাৰনে পঢ়ে যদিওবা নিজক লৈ তাৰ কোনো উদ্দেশ্য বা লক্ষ্য স্থিৰ কৰি থোৱা নাই। মাক দেউতাকৰো বিশেষ আশা আকাংক্ষা নাই তাক লৈ। কোনোমতে গাড়ীৰ হেডলাইট নহ'লেও বেকলাইটৰ কাম কৰি যে শিশিৰ চলিব পাৰিব সেয়া দেউতাক বিনন্দ বৰাই বুজে। মাক সাৱিত্ৰীৰ চিন্তিত মুখ দেখিলে বৰাই বুজাই, ৰ'ৱাহে তাক অলপ সময় দিয়া, সময়ত সকলো থিক হৈ যাব। বি. এচ. চি. পাছ কৰাৰ পিছত ইটো সিটো পৰীক্ষা দিয়া শিশিৰে আৰ্মীৰ চাকৰি পোৱাত সকলোৱে আছৰিত নহৈ চিন্তিতহে হৈছিল। পাৰিব জানো? তাৰ নিজৰো বিশ্বাস নাছিল। প্ৰশিক্ষণৰ দিনকেইটাত প্ৰতিটো পৰীক্ষাতেই কোনোমতেহে সি আগুৱাব পাৰিছিল। কেৰেলুৱা বুলি লগৰ দুজন মানে হাঁহিছিলো তাক। চহৰৰ উপকন্ঠত উগ্ৰপন্থীৰ কামকাজ চলিছে বুলি পোৱা তথ্যৰ পম খেদিয়ে সিহঁত আগবাঢ়িছিল। চৰাইৰ মাত আৰু শুকান পাতত মৰমৰনি শব্দ শুনি শুনি কেতিয়া সি দলটোৰ একেবাৰে শেষৰজন হৈছিলগৈ গমেই পোৱা নাছিল। এয়া কি, চৰাইৰ চকুৰ পৰা কিহৰ পোহৰ ওলাইছে, ভালকৈ চাওতেহে বুজি পালে সি। এটেনচন বুলি চিঞৰটো মাৰি সি কেপ্টেন সুজিতচাৰক কভাৰ কৰি ধৰ...

গল্প ( ৮) প্ৰত্যয় তিনি বটল মদ আৰু চাৰি পেকেট চিগাৰেট শেষ কৰি ঢলং পলং কৈ কাব্যংশ আহি ঘৰ পালেহি। ৰাতি ইতিমধ্যে দোভাগ হৈছে। কলিং বেলটো বজাবলৈও থমকি ৰ'ল সি। আগতে তাৰ ৰাতি সাত বাজিলেও গৰিমাই মুখ ফুলাইছিল। পিচলৈ আৱিৰৰো আপত্তি বাঢ়িছিল। সি অফিচৰ পৰা ঘৰলৈ আহিবৰ সময়ত সদায় এক আবেগ থাকিছিল, অনুকম্পা থাকিছিল, হাঁহি আৰু ধেমালিৰ সৰলতা আছিল। আছিল মায়া মোহৰ আতিসহ্য। ভগৱানৰো সহ্য নহ'ল নেকি? দুৱাৰখনত থেলা মাৰি ভিতৰ সোমাল কাব্যংশ। চোফাখনত পৰি ৰ'ল অলপ পৰ। দেৱালত আঁৰি থোৱা গৰিমা আৰু আৱিৰৰ লগত তাৰ ফটোখনলৈ চকু গ'ল। তিনিওৰে হাঁহিবোৰ দেখোন সেই ফটোখনতেই অৱশেষ হিচাপে ৰৈ গ'ল। স্মৃতিৰে ধৈত ঘৰটোৰ কোঠাবোৰৰ পৰা যেন ভাহি আহিছে ইটো সিটো হাঁহিৰ, টুকুৰা টুকুৰ কথাৰ খলকনি। বিচনালৈ উঠি যোৱাৰ ইচ্ছা তাৰ নহ'ল। জোতাযোৰ খুলি চাহ টেবুলতেই ভৰিখন থৈ চকু মুদি দিলে সি। সিদিনা দেৱালিৰ পোহৰতে গোটেইখন উজলি উঠিছিল। আৱিৰৰ উচটনিতেই কাব্যংশই গোটেই দোকানখনেই যেন কিনি আনিছিল। ইমানবোৰ ফটকা দেখি তাৰ বাৰুদবোৰে যেন গৰিমাৰ গালখনতহে থুপ খাইছিল। তাইৰ খঙ দেখি কাব্যংশই অলপ মিঠাই আনো বুলি ওলাই গৈছিল। ভুল তাৰ তাতেই হ'ল।...

অনুগল্প : বিদায় অৱশেষত দিনদাই ভাড়াঘৰটো এৰাৰ সিদ্ধান্ত ল'লে। হীৰেন আৰু ধৱলে কথাটো পেটে পেটে ভাল নাপালেও বিৰোধিতা কৰিব পৰা নাই। কাৰণ ভালেকেইটা। ডাঙৰ কথাটো হ'ল ভাড়া দহ হাজাৰ টকা তিনিওৰে মাজত সমানে ভাগ হব লাগে যদিও সিহঁত দুটাই ছমাহটো দহ হাজাৰ টকা দিব নোৱাৰে বা নিদিয়ে। খোৱা আৰু অন্য খৰচ যেনে চাবোন, চেম্পু, চেভীঙ ক্ৰিম সিহঁতে কিনিয়েই পোৱা নাই। তাৰোপৰি ফ্ৰী ডাটা কানেকচন আৰু কাঢ়া ইস্ত্ৰি কৰা কাপোৰ কেইযোৰৰ কথা নকলেও হব। দিনদা যিহে আপোন ভোলা মানুহ সিহঁত দুটাই ইমান দিনে নিজৰ ঘৰত থকা যেনেই অনুভৱ কৰি আছিল। মাহৰ শেষৰটো দেওবাৰৰ দিনাই ঘৰটো এৰাৰ সিদ্ধান্ত হ'ল। দিনদা এইবাৰ ৱান বি.এদ্ছ. কে. লৈ যাবগৈ। দুমাহ পিচত বৌ আহি নতুন ঘৰখন সজাব। সেয়ে হীৰেন আৰু ধৱলে পাৰে মানে লাগতিয়াল বস্তুবোৰ নিজৰ বেগত ভৰালে। সিহঁত দুটাই এইবাৰ বেলেগ এটা ৰুমত গৈ থকাৰ কথা ভাৱিছে। মছলাৰ পেকেটৰ পৰা চাউলৰ এয়াৰ টাইট টেমাকেইটাৰ কথা দিনদাৰ লক্ষ্যৰো অগোচৰ। তাৰোপৰি এইবোৰ বস্তু কিনি পইচা খৰচ কৰিব নোৱাৰি । তাৰোপৰি ভাড়া আৰু মালিক দুয়োটা বস্তুৰ লগত ৰাহিযোৰা মিলোৱা সহজ নহয়। সেয়ে সিহঁতে এইবাৰ অলপ চাইচিতি ৰুম লৈছে। নিৰ্দিস্ট সময়ত ট...

ভগ্নদূত কথাষাৰি কৈ তুমি গুচি গ'লা আৰু মই পাকখাই ৰ'লো প্ৰ্তিটো শব্দৰ মায়াজালত

গল্প : জিতাৰ বিয়া ( ক) অৱশেষত ভগৱানে তৰাৰ কাতৰ মিনতি শুনিলে। হাজাৰ হ'লেও ছোৱালী মানুহ। তাতেই আকৌ কুড়িতে বুঢ়ী বোলা কথাষাৰ। বাপেকৰ ৰেলগেটৰ ডিউটি আৰু মাত্ৰ দুবছৰতে শেষ হ'ব। হওঁক তেঁও প্ৰজাপতিয়ে যে এইবাৰ চকু মেলি চালে। ৰেলগেটতেই কেজুৱেলত সোমোৱা ডিম্বই জিতাৰ কাৰনে হয়ভৰ দিলে। কণা বিধাতা পিচে কেণা লগাই নোথোৱাকে থকা নাই। ডিম্ব আৰু তাৰ বাপেকে হা ক'লেও মাকৰ অলপ ওজৰ আপত্তি নথকা নহয়। পিচে ডিম্বৰ বাপেক মাটিৰ মানুহ। আঘোনৰ পাঁচ তাৰিখে কল কাটিবলৈ দুয়োঘৰে মন মেলিছে। দিনে ৰাতিয়ে তৰাই ভগৱানক খাটিচে, বিয়াখন ভালে কুশলে হৈ যাব লাগে। নামঘৰত শৰাইখন আগবঢ়াই তৰাই আঠু ল'লে। চাকিৰ শলিতাৰ পোহৰত তৰাৰ মনৰ বন্তিগছো যেন প্ৰদীপ্ত হৈ পৰিছে। ( খ) গীতাৰ মনতো অলপ ফৰকাল। জিতাৰ নামটোও তায়েই দিয়া। আছল নামটো অপৰাজিতা ৰাখিছিল। তাই কোনো পৰিস্থিতিতেই হাৰ নামানক, এয়াই আছিল এই নামটো ৰখাৰ আঁৰৰ কথা। ঘৰৰ তৃতীয়টো কন্যাসন্তান হিচাপে তাইযে অৱহেলাৰ পাত্ৰ হব সেই কথা গীতাই আগতেই অনুমান কৰিছিল। ইমানখিনি অৱহেলা আৰু অত্যাচাৰক পাৰ কৰিও জিতা উজলিছিল। শিক্ষা দীক্ষা আৰু কৰ্মক্ষেত্ৰত নিজৰ পলিঅ' থকা বাওঁ ভৰিখনেৰেই তাই নিজক প্ৰত...

অনুগল্প - ৫১- প্ৰতিচ্ছৱি চাৰিচকীয়া শীততাপ নিয়ন্ত্ৰিত গাড়ীখনৰ পৰা খৰসেদাকৈ অৰিন্দম নামি গ'ল। গাড়ীৰ ভিতৰতেই তাৰ ফোনটো দুই তিনিবাৰ বাজিছেই। চাৰিবছৰীয়া আংশুক লৈ গৰিমাও গাড়ীৰ পৰা নামিল। আংশু টোপনি জালতেই আছে। ড্ৰাইভাৰ হেৰম্বহে আগবাঢ়ি আহিল প্ৰকাশ বৰুৱাক গাড়ীৰ পৰা নমাত সহায় কৰিবলৈ। লাখুটিডালত ধৰি কেকোজেকোকৈ কোনোমতে গাড়ীৰ পৰা নামি ঘৰৰফালে আগবাঢ়িল বৰুৱা। বিল্ডীঙটোত এতিয়াও লিফ্ট লগোৱা নাই। চিৰি কেইটা কোনোমতে খুপিখুপি ঘৰৰ ভিতৰত সোমোৱালৈকে তেঁওক আধা ঘণ্টাৰো বেচি সময় নাই। অৰিন্দমৰ হাতত ইমান সময় নাই। হেৰম্বক দুবাৰো তাগিদা দিছে, দেৰি হোৱা বুলি। বৰুৱাক ড্ৰয়িংৰুমৰ সন্মুখৰ চোফাখনতেই এৰি ভাগৰুৱা হেৰম্বই পানী এটোপাও মুখত নিদিয়াকৈ দৌৰাদৌৰিকৈ ওলায় গ'ল। হেৰম্বক দেখি বৰুৱাৰ কিয় জানো মনত দুৰ্গেশ্বৰৰ কথা মনত আহিল। প্ৰকাশ বৰুৱাই নিজে যেতিয়া কাম আৰু টকা ঘটাৰ দৌৰত দৌৰি আছিল, তেঁও পিতাকক সময় আৰু সহায় দুয়োটাই দিয়া নাছিল। অৰিন্দমে এখোজ দুখোজ দিবলৈ শিকা সময়ত তেঁও অৰিন্দমৰ আঙুলিত ধৰি খোজ কাঢ়িবলৈ শিকাইছিল সঁচা, কিন্তু নিজে যাৰ আঙুলিৰ ঠাৰত ধৰি ডাঙৰ হ'ল, তেঁওকেই পাহৰি গৈছিল। জীৱনৰ শেষ সময়তো কামৰ দায়িত্বৰ অ...

নতুন চিন্তা, নতুন সংকলন - ৫ দুখন বোলছৱিৰ কথা ছৱি চাই ভাল পাও। বহুতো ছৱি চালো। আজি দুখন ছৱিৰ কথা উল্লেখ কৰিব বিচাৰিছো। প্ৰথমখন হৈছে ইংৰাজী ভাষাৰ "কাস্ট আৱে' আৰু আনখন হিন্দী ভাষাৰ "ট্ৰাপড্" । বোধহয় এই দুখন বোলছৱি নোচোৱা মানুহ কম আছে। ইয়াত মোৰ ভাল লগা কাৰণটো বা কথাখিনিহে উপস্থাপণ কৰিব বিচাৰিছো। প্ৰথমখন ছৱিৰ নায়ক এজন উচ্চপদস্থ বিষয়া আৰু কৰ্মসূত্ৰে ভ্ৰমণৰত অৱস্থাত দুৰ্ঘটণা পতিত হৈ নিৰ্জন দ্বীপ এটা পাইগৈ। তাতেই আৰম্ভ হয় জীৱন যুদ্ধ। দ্বিতীয়খন ছৱিৰ নায়কো জীৱন যুঁজৰ অগ্ৰণী সেনানী। প্ৰেমিকাক দিয়া প্ৰতিশ্ৰুতি মৰ্মেই দিনটোৰ ভিতৰতে ঘৰ বিচাৰি পিচদিনা পুৱা বিয়া কৰাবলৈ যোৱা অৱস্থাতেই বিঘিনিটো ঘটে। তাৰফলতেই আৰম্ভ হয় নায়কৰ সংগ্ৰাম। এনেকুৱা বহুতো কথাছৱি আছে য'ত জীৱনৰ মাৰ নোযোৱা হাঁহিবোৰ উজলাই তুলিবলৈ চেস্টা কৰা হৈছে। এবাৰ সদ্গুৰুৱে এক সাক্ষাৎকাৰত কৈছিল, " জীৱন সহজ নহয়। যিদৰে জীৱন প্ৰাপ্তি সহজ নহয়, তেনেদৰে জীৱনৰ পৰা মুক্তিও সহজ নহয়। পৰিবেশে, পৰিস্থিতিয়ে আমাক বাধ্য কৰাই জীৱনৰ প্ৰতি নিৰাসক্ত হ'বলৈ। কিন্তু সেই নিৰাসক্তিয়েই মুক্তি নিদিয়ে। জীৱনটোৰ ক্ষণভঙ্গুৰতাৰ কথা ...

অনুগল্প ৫১ - চাল চাল - চলন ভাল নহয়, খোজত হৰিণাৰ চাল এইবোৰ উপমা অলংকাৰৰ সঘন ব্যৱহাৰ কৰি শ্ৰেণীকোঠাত প্ৰায়ে প্ৰভূত্ব বিৰাজ কৰি থকা ঘনকান্ত চাৰো অলপ দেৰি তভক মাৰি ৰ'ল। থতমত খাই যাবৰে কথা। কথাটো কি ভাৱি শেষ কৰিব নাপাওতেই ধৰণী উঠি আহিল। পৰীক্ষা হলত বহি থকা প্ৰায় ৩০ টা ছাত্ৰৰ চকুত সি যে বাজিছে, ভাৱিয়ে তাৰ ভাল লাগিল। যুদ্ধত জিকা সৈনিকজনৰ অস্ত্ৰ প্ৰদৰ্শন বা চেন্সুৰী কোবাই ওলাই অহা বীৰাট কোহলীয়ে বেটডাললৈ কৰা সেই বিশেষ ভংগীমা কেইটা তাৰ মানস পটত ভাহি উঠিল। অতিৰিক্ত পাত এটা লৈ ধৰণী যেতিয়া বীৰবেশেৰে নিজৰ ঠাইলৈ ওভটি আহোতে, তিনিবছৰ ধৰি প্ৰথমস্থান অক্ষত ৰখা অৱণীৰ ফালে এবাৰ চকু গৈছিল। তীব্ৰ শংকাত ম্লান পৰা অৱণীৰ মুখখন দেখি তাৰ মনতো ভালেই লাগি গ'ল। সেয়ে শেষৰ চাৰিখন বেঞ্ছ পাৰ কৰোতে সি একপ্ৰকাৰ চাল দিয়েই আহিল। এঘণ্টাৰ ভিতৰতে ১৪ টা পৃস্ঠাৰ পৰীক্ষাবহীটো খাং কৰি অতিৰিক্ত পাত লোৱাটো তাৰ নিচিনা মধ্যম শ্ৰেণীৰ ল'ৰাৰ কাৰনে চাল দিব লগীয়া কথাই!!!

অনুগল্প: ৫০ আহাৰ গুৰু স্বামীনাথনৰ গুৱাহাটীলৈ ট্ৰান্সফাৰ হোৱাৰ বেচি দিন হোৱা নাই। তামিল ব্ৰাহ্মণ পৰিয়ালৰ গুৰুৰ পত্নী আৰু কন্যাক লগত অনা নাই। নিজে প্ৰথমতে অলপ থিতাপি লাগিহে তাহাতক অনাৰ কথা ভাৱিছে। সদ্যহতে কোম্পানীৰ গেস্ট হাউচতে দিন কটাইছে যদিও দুই এঠাইত ঘৰ বিচৰা কামটোও চলি আছে। দেওবাৰ কাৰনে পুৱাই ঘৰ থিক কৰো বুলি এজেন্ট জনৰ লগত ওলাই আহিব লগা হোৱাত ফিকা চাহ কাপৰ বাদে একো খোৱাও নহ'ল। দুই তিনিটা ঘৰ দেখুৱাই এজেন্টজনে যেতিয়া বিদায় ল'লে তেতিয়ালৈ বাৰ বাজি গ'ল। ভোকটোৱে ইতিমধ্যে মুৰত উঠিছে। কি খাও কি খাও বুলি ওচৰে পাজৰে চকু ফুৰালেগুৰুৱে। আধাৰো বেচি নাম ইংৰাজীত লিখা থাকিলেও স্থানীয় ভাষাৰ শব্দৰ ব্যৱহাৰ, বুজি নাপালে তাৰ অৰ্থ। পেটত দৌৰি থকা নিগনিকেইটাই দুৰলৈ যাবলৈও অমান্তি হৈছে। ইফালে চব দোকান খোলাই নাই। দুখনমান ৰাস্তাৰ কাষতে থকা দোকানত নিৰামিষ খানা আছেনে সোধাত হব বুলি ক'লে। কিন্তু যেতিয়া একেখন বাচনতে চিকেন বা মাটন বনাই তাৰ কাৰনে নিৰামিষ খানা ৰন্ধা আৰম্ভ কৰিলে, বুজাত অসুবিধা নহ'ল। চিগাৰেট এটা জ্বলাই বাছ স্টপেজৰ ৰেলিং ডালতে ভেজা দি কিছু সময় ৰ'ল গুৰুস্বামী। গুৱাহাটীত সম্পূৰ...

গল্প : ধল খিড়িকীখন খোলাৰ লগে লগে পুৱাৰ কোমল ৰ'দৰ লগতে এচাতি চেঁচা বতাহো সোমাই আহিল। বতাহজাকত যেন কিবা মাদকতা আছে। এনেয়ে অলপ পৰ তাতে থিয় দি ৰ'ল অমলা। পুৱাৰ এই সময়খিনিয়ে নিজা, ইয়াৰ পিচত জীৱনৰ দৌৰ । কাউৰীৰ কোৰ্হাল আৰু শালিকীৰ খিচিৰ মিচিৰ শব্দত তাইৰ তন্ময়তা ভাঙিল। পৰ্দাৰ ফাঁকেৰে অলপ ৰ'দ আহি তাইৰ মুখত পৰিল। এক প্ৰশান্তিৰ ভাৱে তাইৰ মনতোও উজলাই তুলিলে। দুচকু মুদি এবাৰ ঈশ্বৰক স্তুতি কৰি তাই আগবাঢ়িল। দিনটোৰ কামবোৰে যেন হাত বাউলি মাতি আছে। ঘৰটো ঝাড়ু দিওঁতে খুন্দা লাগি টেবুলৰ পৰা কিবা এটা খুটুঙকৈ পৰিল। সেই শব্দতেই সাৰ পাই গ'ল ৰিৱৰিৱ। মাকে বস্তুটো যিমান পাৰি শব্দ নোহোৱাকৈ আগৰ ঠাইত থৈ ওলায় গুচি গ'ল। তাই চকু মেলি মাক ওলায় যোৱাটো আন্দাজহে কৰিলে। কাৰণ কঁপি থকা পৰ্দাখনৰ ঢৌটো অতিকে মন্থৰ। তাহাঁতৰ ঘৰত সকলোৰে এক নিৰ্দিস্ট গতি আৰু ছন্দ আছে। যেনে মাকে সুৱ লাহে ধীৰে, আলফুলকে বস্তুবোৰ চোৱে বা ব্যৱহাৰ কৰে। দেউতাক তাৰ ওলোটা। গিলাছটো টেবুলত থলে ঘৰৰ সকলোৱে গম পাব লাগিব, সেয়া দেউতাকৰ স্টাইল। কিলকিলিৰ কথা আকৌ বিষম। তাই কিব...

°গল্প নহয়° শিৰোনাম কি দিম ভাৱি পোৱা নাই। সমবেদনা বা সমালোচনাৰ সংকীৰ্নতাৰ উৰ্ধত এই প্ৰয়াস। অভিজ্ঞতাৰ পৰসেৰে ভিজা এই কথাকাহিনী। শব্দশিল্পী বুলি পৰিচয় দিবৰ যোগ্যতা আছে বুলিও ভৱা নাই। মাথো পোহৰলৈ আনিছো জীৱনৰ আদিপাঠবোৰ। সাহিত্যৰ মেটমৰা ভঁৰালত আমাৰ চিন্তাৰ টোপালবোৰ ৰাইজে আদৰি ললেই নিজক সাৰ্থক বুলি ভাৱি লম। কত জানো পাইছিলো, প্ৰতিখন চহৰেই গণিকাৰ দৰে , যিমান দিব তাৰ তিনিগুন কাঢ়ি লব। কেতিয়াবা কথাটো সঁচাযেন লাগে। জীৱন নিৰ্বাহৰ বাবে হাড়ে হাড়ে মৰি থকা মানুহক দেখিলে যিদৰে বুকু ভৰি উঠে, আভিজাত্যই মানৱতাক মষিমুৰ কৰা দেখিলেও ক্ষোভৰ জুই জ্বলি উঠে। আভিজাত্যৰ অহমিকাৰ জুয়ে প্ৰায়ে সৰু মানুহৰ ঘৰ পুৰি চাৰখাৰ কৰে। যুগে যুগে আমি তাকেই দেখি আহিছো। প্ৰতিবাৰেই যেন নতুন বটলত পুৰণি সুৰা। হিংসা দ্বেষৰ দাবানলত পুৰিও মানৱতা সোন হৈ জিলিকে। এয়াই আমাৰ ধৰা এয়াই আমাৰ ভাতৃত্ববোধ। যুক্তি তৰ্ক যিমানেই নকৰো কিয়, সকলোৰে উৰ্ধত থাকে মানৱতা। অপৰাধীবোৰ এই সমাজৰে অংগ, তাহাতক শুধৰণিৰ সুযোগ দিয়াতো আমাৰ ধৰ্ম। ইটো সিটো কামত লাগি হোস্টেলমুৱা হঁওতে সাজ লাগি ভাঙিবৰে হৈছ...

গল্প ৮ : বাছনি বাছনিয়ে জীৱন। কথাষাৰ গাৰ্গীক কোনে কৈছিল মনত নাই। কিন্তু জীৱনৰ খলাবমাবোৰ পাৰ কৰি তাই যেতিয়া ত্ৰিশৰ দেওনা পাৰ কৰিলে, তেতিয়াহে অনুভৱ কৰিলে তাৰ মৰ্ম। আজিও পুৱাই জানকী আইতাই তাইক দেখি ইচআছ্খন কৰিব লৈছিল। পিচে ফোনটো বাজি উঠাত তাই কথাখিনি গুৰুত্ব নিদি ওলাই আহিল। জানকী আইতা সম্বন্ধত মাকৰ মাহীয়েক। ছবছৰ বয়সতে আগবিয়া দিয়া আইতাই গোটেই কন্যাকাল মাকৰ ঘৰতে কটাব লগা হ'ল। বিয়াৰ সময়ত আইতাৰ স্বামীৰ বয়স তেৰ নে চৌধ্য। এদিন গৰু চৰাবলৈ গৈ আৰু ঘুৰি নাহিল। তিনিদিনৰ মুৰত দেহাটো বিলৰ পানীত ওপঙি থকা দেখি গোটেইখন হুলস্থুল লাগিল। আইতাৰো জীৱনটো সেই মৃতদেহটোৰ লগতেই পৰিত্যক্ট হৈ ৰ'ল। কোনেও তেঁওৰ নিচিনা কুলক্ষণীক আঁকোৱালি লবলৈ নাহিল। দহ বছৰ বয়সতে বিধৱা হোৱা আইতা মাকৰ ঘৰতেই বুঢ়ী হ'ল। জানকী আইতাই প্ৰায়ে গাৰ্গীহঁতৰ ঘৰত আহে। অকল সিহঁতৰ ঘৰেই নহয়, আইতাই গোটেই কেইজনী ভতিজা ভতিজী, ভাগিন ভাগিনীৰ সংসাৰত ভূমুকি মাৰিয়েই বছৰটো কটাই। আইতাই আজি দুবছৰ মানৰ পৰা গাৰ্গীৰ পিছত লাগি আছে। "হেৰৌ ছোৱালী বোলে কুড়িতে বুঢ়ী, তোৰ দেখোন এতিয়াও গাত বা লগাই নাই। অকল পঢ়া আৰু চাকৰিৰ নামত ঘুৰি ফুৰিলে নহ'ব। হাজাৰ হ...

:হালধীয়া হালধীয়া: কৃষ্ণচূড়াৰ পাতত নিলিখিবি তোৰ মনৰ কাহিনী হেমন্তই শুকুৱাবহি ৰস। যদিহে মন যাই তথাপি আঁকিব নাযাবি মেঘৰ মালিতাৰে হিয়াৰ ৰং শাওনৰ ভৰসা নাই পাহাৰৰ বুকুত খোদিব নাযাবি বিজয়ৰ উল্লাস নদীয়ে ধুই নিব গমকে নাপাবি জীৱনৰ বহুতো ঢল সময়ৰ সোঁত বালিৰ মুঠি যিমানে ধৰিবি টানি জিৰ জিৰ নিজৰা বৈযাব সাগৰলৈ পলকতে তই গমেই নাপাবি।

অনুগল্প ৪৯- কাৰ্য্যসূচী প্ৰজেক্ট ডাইৰেক্টৰ হিচাপে কাৰ্য্যভাৰ লৈয়ে আৰুণিকা অফিচলৈ আহিল। বহুত কাম আছে। কিন্তু তাই জানে এই প্ৰজেক্ট সাফল্যমন্ডিত কৰিবলৈ দৰকাৰী এটাও বস্তু তাইৰ হাতত নাই। তাইৰ কিয়, কম্পেনীৰ হাততেই নাই, নাহেও। অফিচত বহি তাই লেপটপটো অন কৰিলে। লেপটপটোৱে নিজৰ সকলো দক্ষতা আৰু সক্ষমতা পৰ্য্যালোচনা কৰিহে কাম আৰম্ভ কৰে। সকলো ধৰনৰ কম্পিউটাৰেই এনেকুৱা কৰে। যন্ত্ৰ এটাই নিজৰ কাৰ্য্য কৰাৰ আগতে সকলো দিশ পৰ্য্যবেক্ষণ কৰে, কিন্তু মানুহে? স্বাৰ্থলোভী মানুহ জাতিটোৰ কথা ভাৱি তাইৰ ওঁঠৰ কোণত বিদ্ৰুপৰ হাঁহি বিৰিঙি গ'ল।

অনুগল্প ৪৮- মুখা মাওলিনৰ চিকুণ গাঁওত ডকুমেন্টৰীৰ কামত বিভিন্ন তথ্য আৰু ফটো তুলি, গাঁওৰ মানুহৰ লগত সোধাপোছা কৰি যেতিয়া গায়ত্ৰী গাড়ীত বহিলহি, ভোকটোৱে হেঁচা মাৰি ধৰিলে। কল, আপেল আৰু চিপচৰ পেকেট কেইটা মেইল টাইপ কৰি থাকোতেই কেতিয়া উদৰস্থ কৰিলে তাই গমেই নাপালে। কলবাকলি আৰু চিপচৰ খালী পেকেট কেইটা কেঁকুৰিটোত দলিয়াই তাই ফেচবুকত স্টেটাচ আপডেট দিলে ফীলিং ক্লিন এন্ড ৱাও ইন মাওলিন।

ৰসৰচনা : নকঁও -৩ ৰূপ আৰু ৰং ধীৰেণ খাৰঘৰীয়াৰ দুই হাত। আছলতে সৰুৰে পৰা খাৰঘৰীয়াই সিহঁতৰ সকলো সিদ্ধান্ত নিজে অকলে লোৱা নাই। সকলোৰে দিহা পৰামৰ্শ লৈ সিদ্ধান্ত লৈছে। ৰূপ আৰু ৰঙকো তেঁও সকলো সিদ্ধান্ত লওঁতে আনৰ লগত আলোচনা বিলোচনা কৰি লবলৈ উৎসাহ যোগাইছে। ঘৰৰ সিদ্ধান্তবোৰ যেনে দুপৰীয়া মাছ খাব নে মাংস খাব? দেওবাৰে ক'ত ফুৰিব যাব? পেহীয়েকৰ ঘৰত যাবনে মোমায়েকৰ ঘৰত যাব? সকলো কথা তেঁও সিহঁত দুটাক সুধিয়েই কৰে। গৰমৰ বন্ধত ক্ৰিকেট খেলিবনে ফুটবলৰ কোচিং লব? ঘৰৰ দেৱালত কি কি ফটো আঁৰিব তাকো সোধে। ডলি খাৰঘৰীয়াৰ এইবোৰত আপত্তি নাই। সকলোৱে নিজৰ মতে চলিব লাগে। গিৰিহঁতৰ কথাত তেঁও একো নকয়, নামাতে। সংসাৰখন দুয়োজনে মিলি পাতিছে যেতিয়া এইকণ এৰা ধৰা কৰিবই লাগিব। মুঠৰ ওপৰত কথাবিলাক হৈছে বুজা বুজিৰ। বুজা বুজি আৰু বিশ্বাস থাকিলে সকলো কথাই সহজ হয়। ডলি আৰু ধীৰেণৰ সংসাৰ দেখি ধীৰেণৰ মাকো সুখী। এনেকুৱা হৰ পাৰ্বতীৰ যোৰা তেঁও দেখা নাছিল। দুয়োজনৰে কুশল হওঁক বুলি তেঁও নেদেখাজনলৈ সেৱা এটা জনালে। কালী পুজাৰ দুদিনীয়া বন্ধত ধীৰেণৰ মাক থাকিবলৈ আহিল। বহুদিন অহাও নাছিল। তাৰোপৰি ৰঙৰ আব্দাৰ, আইতাকে দেৱালীত সিহঁতৰ লগত থকাকে আহিব লাগ...

নকঁও শ্ৰী মতীৰ কিছুমান কথা শংকৰ ভূঁঞাৰ সহ্য নহয়। আলহীয়ে প্লেটত এৰি যোৱা বুন্দীয়া ভূজীয়াখিনি কাম কৰিবলৈ অহা সেউতীক খাবলৈ দিয়া, সেমেকি যোৱা বিস্কুট সেউতীৰ ল'ৰাটোলৈ বান্ধি দিয়া এইবোৰ তেঁওৰ সহ্য নহয়। পিচে দুই তিনিবাৰ কোৱাৰ পিচতো নিৰ্বিকাৰ শ্ৰীমতীক দেখি তেঁও ভাৱিলে আগলৈ নকঁও। নোকোৱাই ভাল। কথাখিনি কৈ শ্ৰীমতীৰ গোমোঠা মুখ চাই থাকিবলৈ ভাল নালাগে। : যোৱা মাহত দুদিন অহা নাছিলি, দুদিন গা বেয়া বুলি সোনকালে ঘৰলৈ গৈছ'। দিনে দিনে তোৰ বাঢ়ি গৈছে। হো এয়া ল'। দুশ টকা কাটিচো। সেউতীয়ে মনে মনে হাতপাতি টকাখিনি ল'লে আৰু চাদৰৰ আছলত বান্ধি ল'লে। শ্ৰীমতীয়ে সেউতীক দেৰমাহৰ মুৰত পইচা দিছে। মই লক্ষ্য কৰিলো,শ্ৰী মতীৰ হাতত থকা টকাখিনিৰ মাজত সেই দুখন নোটো আছে। পাছলি বেপাৰীয়ে নকল বুলি ঘুৰাই দিয়া পাঁচশ টকাৰ নোটখন আৰু প্ৰায় উঁৱলি যোৱা এশ টকীয়া নোটখন। একো নামাতি ভিতৰ সোমাই গ'লো। মাত মাতি লাভ নাই বুলি জানো। তাই বা কেেনকে সেই নোট দুখন চলাব ভাৱি মনতো ডাৱৰীয়া লাগিল। কি কৰিমনো, সেউতীক সমবেদনা যোগোৱাৰ বাহিৰে মোৰ আন উপায় নাই। বজাৰৰ বেগখন মজিয়াৰ থঁও মান...

গল্প : নকঁও নাই , এইবিলাক কথা আনক নকঁও, কব নালাগে। পিচে ফটামুখ। পিছলিবই। হওতে বোলো আমাৰ ডেকা তেজত পিৰপিৰনি এতিয়াও মাৰ যোৱা নাই। দৃস্টি ধূসৰ হ'লেও মানুহৰ গুণ বুজাত অসুবিধা নহয়। অৱশ্যে মই দেখা গুণবোৰ আনৰ দৃস্টিত বা কেনেকে প্ৰতিভাষিত হয়? এই ধৰক মগজু প্ৰখৰ বুদ্ধিত তীখৰ ভব্যদ্যুতিৰ কথাই কও। তাৰ নিচিনা ল'ৰা ভাগ্যৰ বলতহে ঘনকান্তৰ কপালত মিলিল বুলি সকলোৱে কয়। দেখাই -শুনাই , কথাই- বতৰাই ভব্যদ্যুতি সাইলাখ দেৱশিশু। তাৰ দোপত দোপত দোপে উন্নতিও হৈছে। পঢ়া শুনা সামৰি কৰবাত কামত সোমোৱা বুলিও দুই একে কয়। যা হওক এনেকুৱা ল'ৰাৰ উন্নতি হ'লে মনতো শাঁত পৰে। পিচে তাৰ উন্নতিও মাহিলী পেকটোৰ দৰেই। আজিৰ পৰা কেইবছৰমান আগলৈটো মাহ বুলিলে আমি ত্ৰিচ দিনেই বুলি বিশ্বাস কৰিছিলো। পিচে ম'বাইল কোম্পানী আৰু টিভিৰ কোম্পানী কেইটাইহে চকু একেবাৰে মেল খুৱাই দিলে। মাহিলী পেক মানে ২৮ দিন? হেৰৌ ফেব্ৰুৱাৰী মাহ যে বছৰটো ধৰি চলে আমিযে নাজানিছিলোৱেই। সেই ম'বাইল কোম্পানী কেইটাই হে এই জ্ঞান দি উদ্ধাৰ কৰিলে। ভব্যদ্যুতিৰো অৱস্থা সেই মাহেকীয়া পেকটোৰ দৰেই। তাৰ নিচিনা ল'ৰাই ডক্টৰেট ডিগ্ৰী লোৱাটো আমাৰ অঞ্চলটোৰ ...