Windows of Life

হস্পিতালৰ বিচনাত বাগৰি থকা ৰমণী গায়নে এবাৰ চাৰিওফালে চকু ফুৰালে। চকুৰে ভালকে নমনে যদিও তেঁও বিচনাৰ ওচৰতে থকা দৰৱৰ বিভিন্ন আকাৰৰ বটল কেইটা থিকেই ধৰিব পাৰিলে। চেলাইনৰ বটল, দৰৱৰ বটল সকলোৰে নিৰ্দ্দিস্ট আকাৰ আকৃতি। অলপ দূৰত দেখিলে মহিলা এজনীয়ে সদ্যোজাত সন্তান এটাক বটলেৰে গাখীৰ খুৱাব চেস্টা কৰিছে। সেই বটলটোৰো আকাৰ নিৰ্দ্দিস্ট। অন্যফালে এজন ৰোগীৰ বাবে দৰৱৰ বটলটোৰ পৰা চামুচেৰে দৰৱ উলিয়াৱ চেস্টা কৰি থকা সেইগৰাকী হয়তো পৰিয়ালৰে কোনো সদস্য। প্ৰতিখন বিচনাৰ ওচৰতে থকা টেবুলত পানীৰ বটলৰ পৰা আৰম্ভ কৰি দৰৱ আৰু কিবা কিবি খোৱা বস্তু । গায়নে অনুভৱ কৰিলে বটলবিহীন জীৱন আজিৰ দিনত অলীক কল্পনাহে দেখোন। গাখীৰখোৱা বটলৰ পৰা আৰম্ভ কৰি গোটেই জীৱন পানীৰ বটল, দৰৱৰ বটল, তেল- মচলাৰ বটল, চকলেট- চিপচৰ বটল এইবোৰ কঢ়িয়াই থাকোতেই যায়। আনকি জীৱনৰ শেষ মুহূৰ্তটো বটলৰ পৰা উলিওৱা গংগাজলেৰে পাপী দেহাটো শুদ্ধ কৰি দিয়া হয়। জীৱনৰ প্ৰতিটো ঘটনাই দেখোন একো একোটা বটল। যাৰ পৰা ওলায় পৰা দ্ৰব্যবিধে আমাৰ জীৱনৰেই ৰং সলনি কৰি পেলায়। আমিবোৰেও নিজক বটলৰ খোলা ভিতৰতেই আৱদ্ধ কৰি ৰাখো। কথাখিনি তামোলৰ নিচিনাকৈ মনত পাগুলি থাকোতেই কেতিয়া টোপনিৰ বটলট...

অনুগল্প - ৩৬ বিজ্ঞাপণ : আজি কি হ'ল জান'? বিদূষীয়ে সদায় কথা বিলাক এনেকৈয়ে আৰম্ভ কৰে। য'তে যি নহওক কিয় আহি ধাৰাপাতখন নক'লে বোলে ৰাতিৰ খোৱা হজম নহয়। অলপ বেচিকে কথা কয় যদিও তাইৰ কথা শুনি আমনি নালাগে উন্নতিৰ। দুয়োজনীয়ে একেটা কোঠাত থকা আৰম্ভ কৰাৰ আজি দুবছৰেই হ'ব । গু.বি.ৰ একে হোস্টেলত থাকিলেও বৰ এটা ঘনিস্থ নাছিল। কিন্তু ভাড়াঘৰ বিচাৰি হাবাঠুৰি খোৱা সময়তে বিদূষীয়ে তাইক প্ৰস্তাৱ দিলে আৰু আজি দুবছৰে লগ এৰা নাই। বিদূষী বৰ এটা ধনী ঘৰৰ নহ'লেও উন্নতিৰ ঘৰৰ তুলনাত অৱস্থা ভাল। সেয়ে তাই ইচ্ছামতে কাপোৰ - কানি, আ-অলংকাৰ , আনকি বেগ আৰু চেন্ডেলো পিন্ধে। অৱশ্যে তাইৰ ভাষাত তাহাঁতৰ অফিচত তায়েই কম দামী আৰু কম ভেৰাইটীৰ সাজ সজ্জা কৰে। আগশাৰীৰ সংবাদ প্ৰতিস্থান এটাত এনে হোৱাটো একেবাৰে সৰু কথা। সকলোৱে নিজক একক আৰু অনন্য নেদেখালে হয়তো পিচ পৰি যাব বুলি ভাৱে। এইবোৰ উন্নতিয়ে বিদূষীৰ মুখতে শুনা কথা। বিদূষীৰ নিজৰ ইমানগাল বয়বস্তু থকাৰ পিচতো প্ৰায়ে কিবা নহয় কিবা বাহানা উলিয়াই উন্নতিৰ ইটো সিটো টানে। কথাটো পেটেপেটে ভাল নাপালেও মুখত একো নকয়। তাই কাম কৰা জুনিয়ৰ কলেজখনত পইচাও কম আৰু মাৰ্জিত সাজত থকাটোও...

অনুগল্প : ৩৭- চমু নাম গৌৰৱ অধিকাৰী অলপ স্মাৰ্ট। মানে ৰিচেন্ট ট্ৰেন্ডবোৰৰ কথা সুব জানে আৰু মানি চলে। অৱশ্যে ইয়াৰ মানে এয়া নহয় যে সি সুৱ ডাঙৰ কিতাপৰ পোক। পোকটো দুৰৰ কথা, সি ধুলিকণাও নহয়। তাৰ চাৰ্কলটো বহুত এডভাণ্চড। আৰ্মি স্কুলত পঢ়া কাৰনে সি বিভিন্ন ঠাইৰ মানুহ লগ পাইচে, বা কিছুমান এনেকুৱা সংগ লগ পাইছে যিয়ে তাৰ ভাল বুদ্ধি আৰু বেয়া বুদ্ধি দুয়োটাই বৃদ্ধি কৰিছে। সংক্ষিপ্তকৰণৰ ট্ৰেন্ডটো কলেজত সিয়ে বহলালে। নিজকে গ' গৌৰৱৰ "গ" আৰু অধিকাৰীৰ "ও", নতুবা "জি" বুলি মাতিবলৈ সকলোকে প্ৰৰোচিত কৰিলে। বিশেষকে পমিলা ৰাজ্যত নিজক বিখ্যাত কৰি তুলিলে। কথা হ'ল, গ' আগবাঢ়িলে আমাৰ জ' পিচুৱাই থাকিবনে? জ' মানে জাকিৰ আহমেদ। ৰূপশিখা মেধিয়েও নিজক "ৰুম" বুলি চিনাকি দিলে। বচ হৈ গ'ল আৰু এই ট্ৰেন্ডটো চলিবৰ এমাহ মানৰ ভিতৰতে, নতুনকে এজন চাৰ আহিল। নিজৰ চিনাকি দিবলৈ গৈ চাৰে আৰম্ভ কৰিলে : মই আজিৰ পৰা তোমালোকক পঢ়াম। বুজি নাপালে সুধিবা, মই আকৌ বুজাম। কিন্তু মোক তোমালোকে শইকীয়া চাৰ বা অংকৰ চাৰ বুলিয়েই মাতিবা। মোৰ নাম ময়ুৰাক্ষ ৰাহুল শইকীয়া। ময়ুৰ চাৰ বুলিলেও আপত্তি ন...

অনুগল্প : ৩৬ - খোপা মন্জৰী বৰুৱাৰ সাজোন কাচোনত অলপ সময় লাগে। অভ্যাসটো স্কুলত পঢ়া দিনৰ পৰাই। বিয়াৰ পিচত অলপো সলনি নহ'ল তেঁও। সময় বেচি ললেও কিন্তু তেঁও সাজপাৰ কৰি ওলাই নহ'লৈকে কোনেও ধৰিবই নোৱাৰে। বৰুৱাই কোনোদিনেই আমনি নাপায়। কাৰন দুটা। সুব সাধাৰন কিন্তু সুব আকৰ্ষণীয় হৈ নিজক সজাব জানে তেখেতে। আনটো কাৰন হ'ল চুলিকোচা। কইনা চাবলৈ যাৱৰ দিনাই নিকুন্জ বৰুৱাৰ চকু পৰিছিল, মন্জৰীৰৰ দীঘল চুলিকোচা। দুডলীয়া বেনীৰে চুলিখিনি সামৰি থোৱা আছিল। নকইনা হৈ ঘৰ সোমাবৰ দিনাৰ পৰাই বেনীৰ থাই ল'লে খোপাই। প্ৰথম ল'ৰাটো হৃদয়ৰ জন্মৰ পিচত খোপাৰ আকাৰ অলপ সৰু হ'ল। পৰিধি কোলাত থকা সময়ত আৰু অলপ সৰু হ'ল। ল'ৰা ছোৱালী হালৰ স্কুল বেগটোৰ যিমানেই ওজন বাঢ়িল, মন্জৰীৰো খোপাৰ আকাৰ ক্ৰমাত কমি গৈ থাকিল। বৰুৱাই মন্জৰীৰ ৰূপালী চুলিয়ে কপালত ঢৌ খেলা সময়তো মানুহজনীক ধুনীয়াই দেখিছিল। এদিন মন্জৰীয়ে ককালৰ বিষটোৰ আৱদাৰ মানি ল'লে। তাৰ দুবছৰমান পিচত আঠুৰ বিষটোৰ। ৰূপালী চুলিখিনি জেতুকাৰ বোলেৰে ৰঙালে। নিকুন্জ বৰুৱা তেতিয়াও পত্নীৰ ৰূপত মুগ্ধ। চাদৰৰ আঁচলেৰে ঢাকি ৰখা খোপাটোত চাদৰখন সোপনি পুতিব নোৱাৰা দেখি বৰুৱ...

অনুগল্প : শীলা নামটোৰ কাৰনেই তাইৰ বৰ দুৰ্ভোগ। কি কৰিবনো? হলধৰ পন্ডিতে দিয়া নাম বুলি বাপেকে নামটো সলাবও নিদিয়ে। ইফালে শীলা বুলি নামাতি স্কুলত চবেই খিলা খিলা বুলি মাতে। ৰূপকে মাত্ৰ চিলা বুলি মাতে। ৰূপকে হিন্দী চিনেমাৰ স্টাইলত মাতে কাৰনে তাইৰ ভাল লাগে। পিেচ গনেশৰ কথাটো সহ্য নহয়। শীলাৰ বাপেকৰ লগত গনেশৰ বাপেক সখি। গতিকে তাৱৈয়েকৰ ছোৱালীজনীক ভালপালে দুয়োঘৰে মানিব বুলিও তাৰ বিশ্বাস। পিচে শীলাইহে তাক বৰ এটা গুৰুত্ব নিদিয়ে। এইবাৰ তাৰ দুই নম্বৰ প্ৰেমপত্ৰখনত তাইক ইচ্ছা কৰিয়েই "শিলাদেবী, মোৰ বুকুৰ মৰম তোমাৰ হিয়াৰ শিলটোত থেকেচি নাভাঙিবা নিশ্চয় " বুলি লিখিয়েই পেলালে। পিচে নাই শীলাৰ কোনো উত্তৰ নাই, গুৰুত্বও নাই। শীলাৰ মনতো আজি দুদিন মানৰ পৰা ভাল লাগি আছে। হওক তেও, ভগৱানে তাইৰ কথা শুনিলে। তাইৰ নামটো বিখ্যাত হৈ গ'ল। টিভি, ৰেডিঅ', মবাইল চবতে তাইৰ নাম। কথাটো হিংসাকুৰীয়া নমিতাই মানি লবই নোখোজে। সেয়ে আজি তাই নমিতাক ঘৰত মাতি আনিছে। টিভিটো লগাই দি নিজেও নাচিব লৈছে, " মাই নেম ইজ শীলা, শীলা কি জৱানী।"

ফটাপুৰাণ : নাটক : সেইবাৰ মইনা পাৰিজাতৰ উদ্যোগত বহাগ বিহুৰ ফাংচনতে একাংকিকা নাটৰ প্ৰতিযোগিতা আছিল। চম্পাফুলৰ তিনি নম্বৰ ডালিটোত ভালকে বহি কাহিনীটো আৰম্ভ কৰিলে ধুনে। হিমু আৰু মই এক নম্বৰ আৰু দুই নম্বৰ ডালিটো ইতিমধ্যে অধিগ্ৰহন কৰি থৈছো। চম্পা ফুল ডাল মাটিৰ পৰা তিনিফুট উচ্চতাত এটা ভাঁজ লৈ উপৰমুৱা হৈছে। প্ৰায় ছফুট উচ্চতাত তাৰ তিনিটা ডালি তিনিফালে আগবাঢ়িছে। ডালিকেইটাৰ মধ্যখণ্ডটো অলপ গাঁত যেন। হয়তো চৰায়ে বাহ সাজিব চেস্টা কৰিছিল। তিনি নম্বৰ ডালিটো অলপ ওখ, পিচল। তাত গ্ৰিপ হিচাপে সেই তিনিওটা ডালিৰ মধ্যমখণ্ডটোৱে। অৱশ্যে ফুলগছডালৰ সংলগ্ন লাইব্ৰেৰীটোৰ টিঙত উঠিবলৈ এই তিনি নম্বৰ ডালিটোৱেই সহায়ক। মাটিৰ পৰা ছফুট উঠাৰ পিচত আৰু তিনিফুট উঠি নগ'লে কিবা সজুৱতি মাৰ নোযোৱা যেনেই লাগে। পিচে তিনিনম্বৰ ডালিটোত বহাজনেহে সেই লাইব্ৰেৰীৰ টিঙত আৰোহনৰ প্ৰথম সুযোগটো পায়। অৱশ্যে সুখৰ বিষয় এয়াইযে গছডাল পাতেৰে জাতিস্কাৰ হৈ থকাৰ সুযোগতে আমাৰ এই মিটীঙবোৰ সম্পূৰ্ণ গোপন হৈ থকাৰ গেৰাণ্টীও থাকে। : বিহু সেইবাৰ তিনিদিনীয়াকে পাতিছিল। ধুনে কাহিনী আগবঢ়ালে। আমিও মুখ মেলি ৰৈ আছো। আচলতে মেলাই নহয় জপাইও আছো। মথাউৰিৰ পাৰৰ তিনি নম্বৰ...

নতুন চিন্তা, নতুন সংকলন : (৪) প্ৰত্যাহ্বান সকলোৰে জীৱনত এইবিধ আহে, আহিবই। মুল কথা হৈছে তাক কেনেদৰে অতিক্ৰম কৰিব পাৰি? তাতেই লুকাই থাকে আমাৰ জীৱনদৰ্শন, আমাৰ চিন্তাৰ গভীৰতা। ভাৱিলো এই অল্পমতিৰ এটি সৰু কাহিনী কঁও, ফটাঢোল বজোৱা বুলি নাহাঁহিব দেই। এটা ফেক্টৰীত কামত সোমাইছিলো। কৰ্পোৰেটৰ লেৱেল লগা ইমেজটোত একেবাৰে বোকাপানী লাগিল। ক'লে বেয়া পাব, কিন্তু নক'লে উপায় নাই। কোন ক'ত কিয় কুখ্যাত সেই কথা জনাত সুব আগ্ৰহী আমাৰ জনতা জনাৰ্দন। ক'ত গৈ কি খালে, কি পিন্ধিলে আৰু কোন ল'ৰা/ ছোৱালীৰ লগত ক'ত গ'ল, সেইটো নাজানিলে যেন পেটলৈ ভাত নাযায়। অফিচ বোলা ঠাইডোখৰতো একেই বতাহ। ড্ৰাইভাৰ হেন্ডিমেনকে আদি কৰি সৰু ডাঙৰ সকলোৱে নিজক বৰমুৰীয়া যেন দেখায়। দম, দাবি ধমকি দি কথা নক'লে, লগত অশ্ৰাব্য গালি যোগ নকৰিলে যেন বাক্য এটাও সম্পূৰ্ণ কৰিব নোৱাৰে। এদিন চিকিউৰিটী অফিচৰ পৰা ফ'ন আহিল, মেডাম কোনোবা আলফা আহিছে বোলে। কি ক'ৰো এতিয়া? নিজেও বিপাঙত, কেনেকে সোমাল? বিনা অনুমতিত সোমাবটো নোৱাৰে? অনুমতি দিলে কোনে? যাহঁওক কেবিনলৈ পঠাই দিব ক'লো। সন্মুখত দেখিলো, এটা চুটি চাপৰ নোদোকা যুৱক। সুধি...

নতুন চিন্তা, নতুন সংকলন :(৩) প্ৰকুখৰ প্ৰথম প্ৰেম অকালপক্ক নামটো এনেয়ে পৰা নাই। লুকাই চুৰকে বিস্ময়ৰ পৃস্ঠা লুটিয়াই নিজকে ডাঙৰ হোৱা বুলি ভেম দেখুওৱাৰেই ফল। কিনয্তু প্ৰকুখৰ প্ৰতি সাংঘাটিক ঈৰ্ষা। সকলোৰে ব্যক্তিগত কথা ৰাজহুৱা কৰিব, তাৰোপৰি প্ৰেমৰ শতদল ফুলাই ভূমন্ডলকে প্ৰেমত ঘুৰাব!! ইয়োতো কম কথা নহয়! পিচে হ'লে কি হ'ব, ইমানতে শান্ত নাথাকি কিতাপো চপালে একে নামেৰে। অৱশ্যে বহুতৰে প্ৰেম কাহিনী পঢ়িলো । চবতকে ভাল লগা তিনিটা কাহিনী আছলতে মোৰ ভাল লগা কিয়দাংশ হ'ল, বিজয় শংকৰদেৱৰ চিলঙৰ প'লো ফীল্ডত প্ৰেয়ষীক লগ কৰাৰ কাহিনীটো, অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰীৰ সেই ভায়লিন বজোৱা প্ৰেমিক আৰু আকাশীতৰা মেডামৰ থ্ৰিলীং লাভস্টৰী। এইবোৰে ভালপোৱাক ভালপাবলে আৰু সন্মান কৰিবলৈ শিকাইছিল। মোৰ জীৱনত এনেকুৱা সাংঘাটিক প্ৰেম কাহিনী থকা ভালেকেইজন মানুহ লগ পাইছো। তাৰে এটা কাহিনী কঁও। নাম আৰু স্থান কল্পিত, কাহিনী সঁচা। প্ৰীতমে চয়ানিকাক ভালপাই স্কুলৰ দিনৰ পৰাই। অৱশ্যে দুয়োফালেই বতাহ বলিছিল। পিচে ইজনে সিজনৰ আগত কথাটো কবহে পৰা নাছিল। প্ৰীতমে মুম্বাইত চাকৰি পোৱা বুলি শুনি চয়ানিকাৰ বুকি কঁপিল। অৱশেষত কৈয়ে পেলালে। প্ৰীতমেও ম...

অনুগল্প : (৩৪) অভিযোগ দাইলেৰে সানি ভাতগৰাহ মুখত ভৰোৱাৰ পিচত যিদৰে পাঁচফুৰণৰ মিথিগুটিয়ে মুখৰ ভাতখিনি ঠেলিব নোৱাৰা, উলিয়াব নোৱাৰা কৰে; থিক তেনেদৰে কিছুমান কথাই ধুনৰ মনত খং আনে। এৰিস্টটল, প্লেটো, মাৰ্ক্স আদিলৈও তাৰ বৰ খং। এইবিলাক মানুহৰ কাৰনেই তাৰ নিচিনা ছাত্ৰৰ জীৱন বিষাদময়। চলমানৰ চিনেমাৰ ডায়লগ এবাৰতেই মুখস্ট হয়। কিন্তু এই মৰাশগুন কেইটাৰ পৰা?? খঙতে সি সুধিয়ে দিলে জীৱন চাৰক : চাৰ এই মানুহ কেইজনৰ কাম নাছিল নেকি? ইমান পঢ়া শুনা কিয় কৰিব লাগে? পঢ়িলেই বা জানিলেই হৈ গ'ল। তাক লিখিবনো কেলেই লাগিছে? যিখন কিতাপেই নোখোলো কিয়, অৰ্থনীতি, ৰাজনীতি, সমাজনীতি সকলোতে এই বুঢ়া কেইটা। প্ৰতিটো চেপ্টাৰতেই গোটেই কেইজনৰ এটা এটা সূত্ৰ। হ'ল বুলিনো ইমান সৰু মগজকেইটাত কিমান কিমান জোৰ দিব?

সৰু সৰু কথা : সময় সঁচা কবলৈ গ'লে সময়ৰ মূল্য এতিয়াও ভালকে দিব বা লব জনা হোৱাই নাই। অৱশ্যে স্কুল , কলেজ বা অফিচত সময় মতে উপস্থিত হৈছো। পৰীক্ষাগৃহৰ সেই তিনিঘণ্টা সময়! প্ৰতিটো মিনিটৰ হিচাপ কৰি সেই সময়বোৰ পাৰ কৰিছো। তাতোকৈ ডাঙৰ কথা আছিল, প্ৰেজেন্টেচন দিয়া বা ইন্টাৰভীউ সময়বোৰ। কথা, চন্দ, গতি আৰু গভীৰতা, কতো কম বেচি কৰিব নোৱাৰি। সাৱলীল নহ'লে আউট অফ ডা ট্ৰেক। গুৱাহাটি মহানগৰ হ'লেও আমাৰ বাছ সেৱা এতিয়াও সময়ানুৱৰ্তি নহয়। এখন চিটিবাছে চহৰৰ এটা মুৰৰ পৰা আনটো মুৰত পাবলে, দুইৰ পৰা তিনি ঘণ্টা সময় লগাবই। একেদৰে স্টেটবাছবোৰ। ১৫০ কিলোমিটাৰ অতিক্ৰম কৰিবলৈ ৫ ঘণ্টা সময় লগোৱা মানে প্ৰতি ঘণ্টাত মাত্ৰ ৩০ কিলোমিটাৰ চলা। বাটপথ বেয়া মানিছো। কিন্তু ইমানেই বেয়ানে ? অন্য মহানগৰীত বাছ এখন এটা স্টপেজত ২ মিনিটৰ বেচি নৰখে। গাড়ীৰে যাত্ৰীক নহয় যাত্ৰীয়েহে গাড়ী ৰখে। আৰম্ভণিৰ পৰা অন্তিম স্টপেজ পাবলে ধৰা বন্ধা সময়তকে বেচি সময় লব নোৱাৰে। পেনাল্টী ফৰ ডিলেই। সেইবোৰ মহানগৰৰ ট্ৰেফিক আমাৰ গুৱাহাটিতকে বহুগুনে বেচি। কথাটো হ'ল সুপৰিকল্পনা আৰু সদিচ্চাৰ। সময় সলনি হ'ল। সেই সলনি হোৱা সময়ৰ পৰিচয় আমাৰ সাজপোচাক, জীৱনধ...

অনুগল্প : (৩৩ )কুৰূপা জেউতী খুৰীৰ ভাষাত নন্দিতাৰ কোনো মূল্যই নাই। তাই নিজকে যিমানে মুখত ক্ৰিম পাওদাৰ সানি সুন্দৰী হবলে চেস্টা নকৰক কিয়, খুৰীৰ দৃস্টিত বান্দৰী। খুৰীৰ মতে গাখীৰেৰে ধোলেও তাইৰ নিচিনা এঙাৰ কেতিয়াও বগা হ'ব নোৱাৰে। জেউতী খুৰীৰ নন্দিতাৰ প্ৰতি ইমান বিদ্বেষ কিহৰ কাৰনে সেয়া তাই বুজি নাপায়। কেইদিনমান কাৰণটো বুজিবলৈ চেস্টা কৰিছিল। পিচে বাদ দিলে। মনত এক বিষাদবোধো আছে। কাৰন বিয়াই সবাহে জেউতি খুৰীৰ কেটেৰা জেঙেৰা এষাৰ নুশুনাকৈ থাকিব নোৱাৰে। সোনমনিৰ হঠাতে গাটো বেয়া হ'ব ধৰিলে। প্ৰথমে গাৱলীয়া চিকিৎসা আৰু পিচত হস্পিতাল, দৰৱে কাম দিয়া নাছিল। হঠাতে গুৱাহাটিলৈ ৰেফাৰ কৰি দিয়াত, সকলোৰে ওঠ মুখ শুকাল। কি হ'ব? কুমাৰৰ বাচন বেচি চলা ঘৰখনত কেনেকৈনো গুৱাহাটিৰ হস্পিতালৰ কথা ভাৱিব পাৰে? নন্দিতা খৱৰ পাই, উধাতু খাই আহিল। স্কলাৰচিপৰ পইচাখিনি জেউতীখুৰীৰ হাতত দি ক'লে, লাগে যদি আৰু কবা খুৰী, মই যোগাৰ কৰি দিম। সোনমনি ভাল হৈ আহিব লাগে।

অনুগল্প : (৩২) পিতৃ দিৱস দুয়োটা পুত্ৰৰে সৈতে বিজয় চৌধুৰীয়ে প্ৰাণখোলা হাঁহিৰে তোলা ফটোখনকেইখন দেৱালতে ওলোমি আছে। এখন ফটোত ডাঙৰ ল'ৰা ধনাঢ্য ৫ বছৰীয়া আৰু সৰু ল'ৰা গুণাজ্ঞ ২ বছৰীয়া। আনখনত ১০ আৰু ১২। তৃতীয়খন বোধহয় মেট্ৰিকৰ ৰিজাল্ট দিয়াৰ পিছৰ। সেইখনেই শেষৰখন। পৰীক্ষা আৰু গৰমৰ বন্ধৰ অজুহাতত ছমাহে বছৰেকে অহা ল'ৰাটোৰ আহ যাহ কমি গ'ল। বিজয় চৌধুৰীয়েও ল'ৰাই ভাল কলেজত পঢ়ি ভাল চাকৰি লৈ বংশৰ নাম জিলিকাব বুলি মনতে সন্তোষ পাই আছিল। সৰু ল'ৰাটো বিদেশত যোৱা বছৰতে গৃহিণীৰ হাতধৰাকে বাৰ বছৰীয়া হৰিশ আহিছিল। সি আৰু আইদেউক এৰি নগ'ল। দেৱালৰ ফটো কেইখনেও মটীয়া ৰং ধৰিব ল'লে। কথাই কথাই দুই পুত্ৰকলৈগৌৰৱ বোধ কৰা বুকুখনত পেচমেকাৰে ঠাই ল'লে। ষাঠিৰ দেওনা গচকা সময়তে তেখেতে সহধৰ্মিনীক ক'লে ফটোখন আতৰাই থবলৈ। আমেৰিকাত থকা দুই পুত্ৰই দিল্লীৰ ছোৱালীৰে যেতিয়া বিয়া পাতিছিল, মাক বাপেকক " চাৰভেন্ট" বুলিহে চিনাকী কৰাই দিবৰ দিনাই মানুহজনীয়ে ফটোকেইখন বাকচত সুমুৱালেগৈ। চৌধুৰীয়ে পুৱাই হৰিশক ক'লে, উকীলক মাতি আন, আজি মই আকৌ এবাৰ বাপেক হব ওলাইছো।

নতুন চিন্তা, নতুন সংকলন : (খ) হাঁহিবোৰ জুবিনে গোৱা "হাঁহিলে তুমি মুকুতা মনি সৰে " গীতটো শুনি শুনি সপোন দেখিছিলো, মোকো লৈ কোনোবাই গীত ৰচিব, গীত গাব। বাহ: একপ্ৰকাৰ সাংঘাটিক ৰোমন্টিক মুড এটাই বিৰাজ কৰিছিল। পিচে বাস্তৱ তাৰ ওলোটা হ'ল। গীত বা প্ৰসংশা দুৰৰ কথা, মোৰ প্ৰাণখোলা হাঁহিটোক লৈ যিবোৰহে হ'ল, অবৰ্ণনীয়। : এই মুখ বন্ধ কৰ, তোৰ দাঁত কেইটা চাবলে মন নাই। ( দাঁত ঢাকি হাঁহিব পৰা আজিকোপতি হোৱা নাই।) : দাঁত চেলাব আহিচ' একেপাত চৰতে গোটেই কেইটা টল টল কে সৰিব। ( পিচে সেই শক্তিমান বা শক্তিমতী কেইজনলৈ মই আজিও ৰৈ আছো, যিয়ে একেপাত চৰতে গোটেই কেইটা দাঁত সৰুৱাব পাৰে। ডেন্টিস্টৰ খৰচ বাচি যাব।) : ৩২ অলআউট। নাও চাট য়ুৰ মাউথ। ( বাপৰে, ইমান খং ? ) : তোৰ এই খিকখিকিয়া হাঁহি বন্ধ কৰ, গাড়ীয়ে ব্ৰেক মাৰি মাৰি যোৱা যেন লাগে। ( বাপৰে, একেবাৰে ৰিচাৰ্চ। হাঁহিৰ তৰন্নতা আৰু গতিবেগ সকলোতে সবিশেষ অধ্যয়ণ। ইমান মগজ মোৰ হাঁহিত লগোৱাতকে নিজৰ পঢ়া শুনাত লগোৱা হ'লে চাগে দেশখনে এজন বা এজনী ভাল গৱেষক পালে হৈ। ) অবাধ্য হাঁহি, মিচিকিয়া হাঁহি, ৰজাৰ দৰে গলগলীয়া হাঁহি এইবোৰৰ আধিপত্য এৰি মুখত কৃত্ৰিম হাঁহি ল...

নতুন চিন্তা, নতুন সংকলন :(ক) প্ৰশ্নবোধক ?? কেইবছৰ মান আগতে বাতৰি কাকত এখনত এটা ছৱি দেখিছিলো। তিনিখন ভৰি আৰু চতুৰ্থটো এটা প্ৰশ্নবোধক চিহ্ন। ভৰি তিনিখন আছিল পণ্ডিত নেহৰু, ইন্দিৰা প্ৰিয়দৰ্শিনী আৰু ৰাজীৱ গান্ধীৰ আৰু ক্ৰমশ সৰু হৈ অহা। প্ৰশ্নবোধকটো আজিও মনত সোমাই থাকিল। ভুল নুবুজিব সেই প্ৰশ্নবোধক মোৰ নিজৰ, নিজৰ অস্তিত্বৰহে। আজি দেউতাৰ দিন। মোৰ নহয়, সকলোৰে। দেউতাৰ দিনত মোৰ চিৰ নমস্য দেউতাৰ কাহিনী এটাই কও। ৭০ দশকৰ কথা। মোৰ দেউতাৰ তেতিয়া হেনো দৰ্মহা ২০০ নে ৩০০ টকা। দৰ্মহাৰ টকাখিনি আনি বৌয়েক, মানে বৰমাৰ হাতত দিয়ে। তেৰ বছৰ বয়সতে আইতাক হেৰুওৱাৰ কেবাবছৰ পিচত ঘৰখনত বৰমা আহোতে দেউতা খুৰা সকলো সুখী। কৈশোৰ অৱস্থাৰ পৰা ভাত ৰান্ধি,ঘৰৰ কাম কৰি, পঢ়া শুনা কৰি চাকৰিত সোমোৱা দেউতাই বৌৱেকে দিনে দিয়া দুটকা পাঁচ টকাৰেই দিনটো চলে। কেতিয়াবা তাৰপৰা টকা ৰাহিও কৰে। নিজৰ বুলিবলে দুটা নে তিনিটা চাৰ্ট আৰু এটা লং পেন্ট। ঠাণ্ডাৰ দিনত বৰ কস্ট পাই, ঠাণ্ডাই ঠাণ্ডাই চাইকেল চলাই কামত যাবলে। তথাপি কৰ্মস্পৃহাই সকলো তল পেলাই জীৱনক দিছিল স্বচন্দতা। পুহমহীয়া জাৰ। কোনোমতে অলপ পইচা যোগাৰ কৰি এটা উলেন চোলা চিলাই আনিলে। গা পা ধুই...

সৰু সৰু কথা : (১৪) হিন্দী হিন্দী হে হম, ৱতন হ্যে হিন্দুস্তান হমাৰা বুলি যিমানে টেঁটুফালি গান নাগাঁওক কিয়, মিনতি খুৰীৰ হিন্দী এতিয়াও পেডেল মাৰিয়েই আছে। কা, কি , হে, হু সকলোতে কিবা নহয় কিবা খেলিমেলি এটা হয়েই, মানে হবই। কিন্তু মিনতি খুৰীও নেভাৰ মাইন্ড টাইপৰ। মুঠৰ ওপৰত টিকুৰ লগৰ ছিবিএচচি স্কুলৰ ল'ৰা ছোৱালী কেইটাৰ আগত নিজকে স্মাৰ্ট দেখাবলে মিনতি খুৰীয়ে হিন্দী কবই। আজিৰ দিনত স্মাৰ্ট নহ'লে লেৱেলটোও কমি থাকে বুলিয়েই ভাৱে মিনতি খুৰীয়ে। সেয়ে নামটো কঁওতে মিনতি বুলি "ন" ত জোৰ নিদি মিন্টি বুলি কয়। কথা কওতে অলপ এক্সত্ৰা ইফেক্ট দিবলেও চেস্টা কৰে। পিচে ঘটনাটো ঘটিল সিদিনাহে। বৰপেটাৰ পৰা গুৱাহাটি অভিমুখে আহি থকা বাছখনত মিনতি খুৰীয়ে পেহীয়েকে মৰমেৰে দি পঠোৱা মোনাখন লৈ বাছত বহিছিল। ফিৰফিৰিয়া বতাহজাকে টোপনিৰ ৰেখ অলপো আনিছিল। বাছখন হঠাৎ ৰৈ যোৱাত চকমক খাই সাৰ পাই গ'ল মিনতি খুৰী। দেখিলে আৰ্মীয়ে বাছখন ৰখাই সোধা পোচা কৰিছে। ১৫ আগস্টলৈ বেচি দিন নাই। ঠায়ে ঠায়ে মাথো আৰ্মিৰ চেকিং। মিনতি খুৰীৰ মোনাতো খুলি চাই, এজন আৰ্মি জোৱানে আনজনক ক'লে : পপিতা পপিতা। আমাৰ খুৰীও কম নহয়, কোনোবাই তেখ...

সৰু সৰু কথা (১২): পৰিচয় এই চাঈনা, চাই পিনে চলেগি ক্যা? মিলিন্দ মেহতাৰ চিঁঞৰত পিচফালে ঘুৰি চালো। মই যিমানেই খং নকৰো কিয়, সি মোক চাঈনা বুলি মাতিবই মাতিব। কথা নুশুনে বাবে ময়ো তাক মিলিমিটাৰ বধীৰ বুলি মাতো।মিলিন্দৰ পৰা মিলি আৰু মিটাৰটো এনেয়ে যোগ কৰা আৰু মোৰ কথা নুশুনে কাৰনে বধীৰ। কিন্তু মই জোকালে যেনেকে তাৰ গাত নালাগে সি জোকালেও মোৰ গাত নালাগে। আৰে, আমাৰ দোস্টি এনেকুৱাই। এদিন হঠাৎ ৰাতি মোক ফোন কৰি সি চৰি চৰি বুলি একেধাৰে কৈ ক্ষমা খুজিলে। মই বোলো কিনো হ'ল? মই কোনো কথা ধৰি থকা নাই, ক্ষমা খুজিব নালাগে। সি ক'লে যে মোক চাঈনা চাঈনা বুলি জোকাই থাকোতে শব্দটো তাৰ মুখত লাগি গৈছে। যদিও মোৰ মুখ মন্ডলত কোনো ধৰনৰ ট্ৰাইবেল লুক নাই, তথাপি ছিংকি বুলি দুই এজনে জোকাই। মই কথাটো ধৰি নাথাকো, কাৰনে সেয়া বেয়া মনোভাৱেৰে মোক নোজোকাই। লগতে ময়ো সবকে কিবা কিবি নামেৰে জোকাও। কিন্তু মিলিন্দে সিদিনা অন্য এজনী অসমীয়া ছোৱালীক চাঈনা বুলি জোকাওতে হেনো তাই চৌধ্য গোস্থী উজাৰি গালি দিলে। সেয়ে তাৰ মনত হ'ল যে সদায় মোক জোকাই থাকে, জানোচা ময়ো তাক বেয়াই পাই থৈছো। সেয়েহে ৰাতিখন ফোনকাণ্ড। হওতে এবাৰ মোক চাইনীজ বুলি জোকা...

মানুহ অমানুহ : খণ্ড: ১৫: হিয়া দিয়া নিয়া মুনীন বৰুৱা পৰিচালিত, জুবিন গাৰ্গৰ সংগীতেৰে হিয়া দিয়া নিয়া আহিছিল সঁচাকৈয়ে ৰাইজৰ হিয়াবোৰ দিয়া নিয়া কৰাবলৈয়ে। অৱশ্যে চিনেমাখন বহুত পিচতহে চাবলে পাইছিলো, কাৰণ এটাই ছৱিঘৰত ন' এন্ট্ৰী। চিনেমা নাচালো কি হ'ল, দিনে ৰাতিয়ে ৰেডিঅ', ডেক (সেইদিনৰ জনপ্ৰিয় মিউজিক চিস্টেম) আৰু বিয়া -সবাহত মাথো এখনেই কেচেট, হয় তেতিয়া কেচেটৰেই দিন আছিল। তাৰোপৰি বিস্ময়, মায়া আৰু দুই এখন বাতৰি কাকতত টুকুৰা টুকুৰ খৱৰ আৰু ক্লাছৰুমত ছাৰ বাইদেউ নথকা অৱস্থাত সেইবোৰ কথাৰ মেল। উচ্চতৰ মাধ্যমিক প্ৰথম বৰ্ষ। কলেজত গৈ নতুন নতুন বন্ধু বান্ধৱী গঢ়ি তোলাৰ দিন। অৱশ্যে দুই এজনক চিনিয়ৰ বুলি কৈ ৰেগিং নামৰ ৰৈ ৰৈ ধেমালীটোও কৰিছিলো বাপ্পেকে । সিদিনা অলপ দেৰি হোৱাত কোনোমতে চাৰৰ লগে লগেহে ক্লাছৰুমত সোমালো। দেখিলো গোটেইখন ভৰি আছে। বহিবলৈ ঠাই নাই। লাস্ট বেঞ্চখন কমচে কম ২০ মিটাৰ দুৰত। হয়, এটা বেট্ছত ১৫০ ৰ কম স্টুডেন্ট নাছিল। তিনিটা শাৰীত ডেক্স বেঞ্চ পাৰি থোৱা আছে আৰু প্ৰথম শাৰীটো ল'ৰাৰ,প্ৰায় অঘোষিত নিয়ম। শালী ঠাই পালেও ছোৱালীয়ে তাত বহিবলৈ সাহস নকৰে। দেৰি হোৱা কাৰনে আৰু ল'ৰাৰ শাৰীটোৰ প্...

মহা মহা পুৰুষৰ চানেকিৰে জীৱন (খ) (৬) শব্দৰ মিতব্যয়িতা আৰু পেৰাগ্ৰাফ বা শব্দৰ নিৰৱধী গুনটো সন্তুলিত কৰি ৰখাৰ কায়দা যদি কোনোৱে শিকিব খোজে তেন্তে ভৱেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া ছাৰৰ যিকোনো এখন কিতাপৰ যিকোনো এটি পৃস্ঠা তুলি ল'লেই হৈ গ'ল। মোৰ দৃস্টিত তেখেতৰ নিচিনা প্ৰতিভাক জুখি চাবলৈ, তেখেতৰ যিকোনো পুথিৰ এখিলা পাত পঢ়ি বুজিব যদি পাৰিছো, তেন্তে অন্য আহিলা বা সঁজুলিৰ প্ৰয়োজন নাই। এইজনা মনিষীৰ অন্য এক দিশ মই অলপতে পঢ়িব পাইছিলো, এই সুযোগতে সেইখিনি কথা লিখিব লৈছো, ( অচিন লেখক জনলৈ ইয়াতেই অনুমতি বিচাৰিছো।) আৰোহণৰ ঘৰটো সাজি থকা সময়ৰ কথা হেনো। মিস্ত্ৰী কেইজন সেই অজ্ঞাত লেখকৰ ভাড়াঘৰৰ ওচৰতে থাকিছিল। এদিন সন্ধিয়া মিস্ত্ৰী কেইজনে ৰাতিৰ সাজ খাবলৈ তেখেতক মাতিলে। কথাৰ মাজতে ক'লে যে সদায় সিহঁতে কাম কৰোতে দহ- পোন্ধৰ মিনিট সময় অতিৰিক্ত কৰি দিছিল, কিবা কিবি কাৰনত, কোনেও জোৰ কৰা নাছিল। যিদিনা সিহতক কামৰ পইচা দিলে, তেতিয়া দেখিলে যে অলপ পইচা বেচিকে দিছে। মিস্ত্ৰী কেইজনে হিচাপত ভুল হোৱা বুলি কোৱাত এই মহান মনিষী গৰাকীয়ে ক'লে যে হিচাপ থিকেই আছে। মাত্ৰ সিহঁতে সদায় কৰা অতিৰিক্ত দহ- পোন্ধৰ মিনিটৰ হিচাপ মতে...

সৰু সৰু কথা : (১৩) গোকুলত এসন্ধ্যা কৃষ্ণ। "ক'ত আছা ক'লৈ যাম ক'লৈ গ'লে কৃষ্ণক পাম" বুলি ঘোষাফাঁকি গাই গাই মথুৰা বৃন্দাবন আৰু উত্তৰ প্ৰদেশৰ গলিবোৰত বিচাৰি চলাথ কৰিলেও কিন্তু কৃষ্ণ বা গকুল অথবা গোকুল বিচাৰি পোৱা নাছিলো। অৱশেষ হিচাপে মঠমন্দিৰ আৰু তাকে ঘেৰি বিভিন্ন বানিজ্যিক কেন্দ্ৰ নেদেখা বুলি ক'লে চকুত চালি ধৰা বুলি ক'ব। হঁওতে সকলো আছে। ভগৱান সৰ্বত্ৰ বিৰাজমান বুলি ওভটণি যাত্ৰাত সান্ত্বনা লভিছিলো। সৰুৰ পৰা ডিডি ৱানত দেখা মহাভাৰত, শ্ৰী কৃষ্ণ আদি ধাৰাবাহিকত কৃষ্ণ মানে গোকুল আৰু গোকুল মানে এজাক গৰু ঘাঁহ খায় আছে। এয়াই প্ৰতিচ্ছৱি। আনকি ৰাস মহোৎসৱতো বৃন্দাবন বুলি কৃষ্ণৰ বাঁহী বাজনত ডুবি থকা গৰু কেইটা দেখি দেখি মনত এক স্থিৰ চিত্ৰ গঢ় লৈ উঠিছিল। " : তুম অগলে জনম মে ক্যা বননা ছাহতে হো? : গো মাতা মাডামজী।" প্ৰথমে শুনি নিজৰ কাণখনক বিশ্বাস কৰিব টান লাগিছিল। আকৌ এবাৰ সুধি একেই উত্তৰ পোৱাত বিশ্বাস হ'ল, গোকুল আছে তেন্তে। প্ৰজেক্ট এটাৰ কাম গৈছিলো কোহলাপুৰৰ ওচৰত গোকুল ডেয়ৰীৰ ফেক্টৰীটো। প্ৰডাকচন মেনেজাৰে এ টু যেড প্ৰচেচ আৰু ছিস্টেম দেখুৱাই এটা ডাঙৰ হ'লত...

সৰু সৰু কথা : (১২) ৰাগ বিৰাগ সৰুতে একে নামৰ অসমীয়া চিনেমা এখন দেখিছিলো। বিশেষ মনত নাই, কিন্তু এটা সংলাপ মোৰ মন মগজুত শিপাই থাকিল। বোধহয়, চিমিৰ ( চৰিত্ৰটোৰ নাম মনত নাই, অভিনেত্ৰীগৰাকীহে মনত আছে) বয়ফ্ৰেন্ডজনে জীৱনৰ মোহ এৰি বৈৰাগী হৈছিল, নিৰ্বাণৰ আশাত। তেতিয়া কোনোবাই সুধিলে, তই কি কৰিবি? চিমিয়ে উত্তৰ দিছিল : মই কেতিয়াও বৈৰাগী নহও, এই পৃথিৱীখন ইমান ধুনীয়া, মানুহক লগ পাই ইমান ভাল লাগে। এইবোৰ এৰি মই কেতিয়াও বৈৰাগী হব নোৱাৰো। জীৱনৰ প্ৰতি এনেকুৱা মোহ ভৱেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া ছাৰৰ "বানপস্থ"টো দেখিছো। সঁচায়ে এটি জীৱন কিমান সপোনৰ বাস্তৱিক ৰূপ। নহ'লেনো ঘৰত কেচুৱা আহিলে আটাই জাকে আগুৰি ধৰি নাক কাণ চকু কাৰ দৰে হৈছে মিলাই চাবলে আহেনে? জীৱনৰ প্ৰতি মোহান্ধ হৈ বহুত কাম কৰিছো। কিবা এটা মনে বিচৰা ধৰনে নোহোৱাত ভগৱানক গালি পাৰিছো কিন্তু পিচমূহুৰ্ততে নোম এডালত দুখ পালেও হে হৰি বুলি আকৌ স্মৰণ কৰিছো। ৱৈষ্ণো দেৱীৰ দেৱালয়ত বাটকুৰি বাই কৰযোৰে প্ৰণিপাত কৰিছো আৰু অত ৰাতি ভকতক নামেৰে মুহিলা বুলিও শংকৰগুৰুক অভিযোগো কৰিছো। মুঠৰ ওপৰত ৰাগ বিৰাগ চলি আছে , থাকিব। প্ৰজেক্ট এটাৰ কামত প্ৰায় এসপ্তাহমান ব্ৰহ্মকুমাৰী...

মহা মহা পুৰুষৰ চানেকিৰে জীৱন (ক) কামটো বান্ধৱী চন্দ্ৰপ্ৰভাই দিছিল, এসপ্তাহ নিজৰ পচন্দৰ লেখকৰ কিতাপ পোস্ট কৰিবলৈ। এইফেৰা কাম বৰ টান পাও; ফটো দিয়া, শৃংখল মিলোৱা, অনাহক হৈ চৈ কৰা যেন লাগে যাৰ বাবে কিবা এক এলাহ, অনীহা আৰু মন নোযোৱা পৰিৱেশ। এয়া মোৰ ব্যক্তিগত অনুভৱহে। ভাৱিলো আন এটা কাম কৰো। তাইৰ অনুগ্ৰহ ৰখাও হব আৰু মোৰ ফালৰ পৰা মোৰ প্ৰিয় লেখক লেখিকা সকলক এবাৰ সশ্ৰদ্ধ স্মৰণ জনোৱাও হ'ব। অৱশ্যে সকলোখিনি মোৰ একান্ত অনুভৱহে, এই অল্পমতিৰ তেঁওলোকক সমালোচনা কৰাৰ কোনো অধিকাৰ নাই, যদি কৰৱাৰ খুত ওলায়, ক্ষমা ভিক্ষা মাগিলো। (১) অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী বাইদেউৰ লেখনিৰ পৰা া মই সদায় অনুপ্ৰাণিত হৈ আহিছো। মানুহৰ জীৱনৰ অদ্ভূত আৰু পংকিলময় ঘটণাৱলীৰ বাইদেৱে অতি নিপুন হাতেৰে ছৱি আঁকিছে। সেয়া ছাহাৱপুৰাৰ বৰষুণত তিতি যোৱা বৰ্ষাই হওক বা কাঞ্চনেই হওক। এবাৰ বাইদেৱে কৰবাত লিখিছিল যে তেঁওৰ মাকে এনেকুৱা বহুত বঞ্চনা আৰু নাৰীৰ ওপৰত চলোৱা অত্যাছাৰৰ কথা তেখেতক কৈছিল, যিবোৰ হইতো বাইদেৱে পাঠকৰ চকুত উদ্ভাষিত কৰি গৈ আছে। মই পঢ়া প্ৰায়বোৰ কিতাপতেই বাইদেউৰ নাৰী সমাজৰ বিষয়ে অৱলোকন পাইছো আৰু কিছুমান এনেকুৱা ঘটণা বা পৰিবেশো পাইছ...

ফটা পুৰাণ : (৬) মচলাৰ টোপোলা ঘৰত মচলা ডাঙৰ আমুলৰ টেমা এটাত থোৱা থাকিছিল। ডালচেনি, ইলাছী, জাইফল, লং আদিৰে টেমাটো ভৰি থাকিছিল। মন গ'লেই তাৰপৰা ইলাছী আৰু ডালচেনী খাব পাৰি। তেতিয়াৰ দিনত মুখৰোচক মচলাৰ ভিতৰত আলকাছ ( ৰঙছঙীয়া চেনিগুটি বুলি কৈছিলো) আৰু চফগুটি বিয়া সবাহত ধনী মানুহৰ ঘৰত খাবলে পাইছিলো। আজিৰ নিচিনাকে ঘৰতেই মচলাৰ যোগাৰ নাথাকিছিল। বাকী তামোলৰ ভেৰাইটী যেনে কেঁচা কোমল তামোল, কুঁহী তামোল, কেঁচা টান তামোল, চিলঙীয়া তামোল, পকা তামোল, বুঢ়া তামোল, চুপাৰি ঈত্যাদি সহজলভ্য আছিল। কিছুমান স্পেচিয়েল মানুহে তামোলৰ লগত ইলাচী বা লং চোবাই খোৱা দেখিছিলো। মিঠা পাণ বা জৰ্দা পাণ কিন্তু দোকানৰ বাহিৰে অন্য ঠাইত দেখা নাছিলো, মিঠা চুপাৰি পাছপাছ আৰু চুটকী আছিল যদিও গুটখা নাছিল। মামাৰ ঘৰত আছিলো । পুৱা উঠি দেখিলো আইতাই কিবা কিবি কৰি আছে। মুখ হাত ধোৱাৰ পিচত গাখীৰ এগিলাছ খাবলে দি ক'লে যে আজি বিষ্ণু পাঠ হ'ব, পুৱাৰ ভাত নাই। ভোক লাগিলে ইয়াৰে পৰা কল খাবি বুলি একাশী কল দেখুৱাই থৈ গ'ল। কিবা কিবি কৰি থকাৰ মাজতে এবাৰ ক'লে ডাঙৰ আইতাই তোক কিবা এটা দিব, লৈ আহিবিচোন। অলপ দেৰিকে ওলালো। আইতাই সৰু কাগজ এখন...

সৰু সৰু কথা : (১১) নিগনি টম- জেৰি, মিকি ঈত্যাদি বহুতো; এই নিগনি বোলা বস্তুটো কিমান অঘাইটং জানেই নহয়? কনমানি দেহাৰ অফুৰন্ত জোচ্ সিংহ নিগনিৰ সাধুটোত শুনিছেই নিশ্চয়? কি কাৰণ আছিল নাজানো , কিন্তু সাংঘাটিক খীন। অপুস্টিত ভোগা বুলিও কব নোৱাৰি, কাৰন খোৱা বোৱা থিকেই আছিল। "হৰমোহন" চেহেৰা বুলি ঠাট্টা কৰিছিল কাৰণ হাড়ে চালে লগা চেহেৰাত লোকৰ ডালিমগুটীয়া হ'লেও মাহী পেহীৰ ভাষাত " কোদালদতীয়া" দাঁতকেইটাৰে মাৰ নোযোৱা হাঁহি। গতিকে ৩২ অলআউট কাৰনে পেপচোদেন্ট আৰু কলগেটৰ বিজ্ঞাপনৰ আহ্বান পাম বুলি দুই-একে সপোনো নেদেখুৱা নহয়। পিছে আজিও দুই এখন নাটকৰ বাদে সেইপালি চকমকীয়া প্ৰচাৰ লাভৰ পৰা বঞ্চিত। যিনহঁওক কিয়, ঠাণ্ডাৰ দিনত মামাৰ ঘৰ পালোগে মাহটো হাততলৈ। তাত গৈ গম পালো গোৰেশ্বৰত সাহিত্য সভা। আইতাহঁতৰ ওচৰৰ চবেই যাব। সুবিধাৰ কথা ইমানেই যেগোৰেশ্বৰৰ ওচৰ পাজৰে দুজনীকৈ মাহীৰ শচুৰাল। গতিকে, মানুহখিনি ভাগ ভাগ কে গৈ দুয়োঘৰ আলহীৰ তাত থাকিব আৰু সভা চাব। সাতপাছ বাদ দি আমাৰ আইতাও ওলাল। পিচে লেম্প হিচাপে নাতিনীয়েকে হাত ধৰিলো। মোৰ মনত নথকা দিনতেই দেউতাই স্কুটাৰ লোৱা । গতিকে আমি বাছত তেনেকে উঠি পোৱাই নাছিল...

সৰু সৰু কথা : (১০) গৱেষক প্ৰাইমেৰী স্কুলত পঢ়িছিলো, লক্ষ্যধৰ চৌধুৰী ছাৰৰ " মই হ'ম গান্ধীজীৰ দৰে" । পঢ়া বুলি ক'লে ভুল হ'ব। একেবাৰে সলসলীয়াকে মুখস্থ। কবিতা আবৃতি কৰি দুখনমান কিতাপ আৰু কলমো যুগোতাইছিলো। আছলতে সৰুৰ পৰাই "টেলেন্টেড" আছিলোতো!!! হে: হে: হে:!! পঞ্চমমানত পঢ়িবলৈ হাইস্কুলত নাম লগালো। প্ৰথম কেইদিনমান চা-চিনাকী পৰ্ব চলি আছিল। আমাৰ স্কুলত পঢ়িবলৈ গোটেই গাঁওখনৰ লগতে চুবুৰীয়া গাঁৱৰো বহুত আহিছিল। গতিকে সেইকেইদিন অলপ বেলেগ পৰিৱেশ। সকলোৱে নিজৰ নিজৰ প্ৰাথমিক বিদ্যালয়ৰ গুনগান কৰি আছে। সকলোৰে মতে তাহাতৰ স্কুলখনহে ভাল। বিজ্ঞানৰ প্ৰসন্ন চাৰ সোমাল। চাৰে সোমায়ে নিজৰ চিনাকী দিলে। অৱশ্যে বহুত কম সংখ্যক মানুহেহে এইফেৰা কাম কৰে। আনকি বহুত ইন্টাৰভীউয়াৰেও কিন্তু নিজৰ পৰিচয় নিদি অকল প্ৰাৰ্থীৰ হে চিনাকী লয়। মিছা ক'লেনো কিডাল হ'ব এয়া এক প্ৰকাৰ বদভ্যাস বা কুস্বভাৱ। যাহঁওক, চাৰে বৰ্ডত লিখি দিলে: নাম, ঠিকনা আৰু জীৱনৰ লক্ষ্য। আমিবোৰৰ মুখ মেলা গ'ল। ছাৰে সুধিলে, বুজা নাই যদি শুনি লোৱা, চিনাকী দিওতে এইখিনি কথাৰ উত্তৰ দিব লাগিব, শুদ্ধ অসমীয়াত। নাজানা যদি কৈ দিছো, পিন...

সৰু সৰু কথা : (৯) ৰান্ধনী ভাড়াঘৰত শুভপ্ৰবেশ কৰা মানেই ৰান্ধনিঘৰৰ চাকৰিটো পাৰ্মানেণ্ট কৰি হাতৰ কুঠাৰ ভৰিত মাৰা। হোস্টেলৰ গেলা খানা খাই ওকালি থকাৰ অভ্যাস এৰাবলৈয়ে নিমখ - হালধি অনিমিত জোখৰ হ'লেও নিজৰ ৰন্ধাটোকে খাও বুলি ভাড়াঘৰত সোমালো। পুনে চহৰত ঘৰভাড়া কৰি থকাও সহজ নহয়। লাইটৰ বিল, পানীৰ বিল, চচাইটিৰ বিল সব দিবলৈ কৰপৰেচন অফিচতো আহযাহ কৰিব লাগে। গেচৰ চিলিন্ডাৰ বা তৰকাৰী- ৰেচনৰ বজাৰৰ কথা নকলেও হ'ব। দৌৰাদৌৰিকে অফিচতো যাব লাগে। মুঠৰ ওপৰত নানানটা কাম। অফিচ কেন্টিনৰ খানাও বৰ সন্তোষজনক নহয়। তথাপি বিভিন্ন খাদ্য মেনুত থাকে বাবে প্ৰায়ে খোৱা হয়। কেতিয়াবা আকৌ টিফিনটোও শুৱনী কৰি নিও। মংগেশ কদম মোৰ ক'লিগ হোৱাৰ লগতে ভাল বন্ধুও। তাৰ মাকে বিভিন্ন চাটনি টিফিনত দিয়ে, যাৰ ভাগ নিসংকোচে লও। মনালী বঘালক পাগল বুলি জোকাও যদিও তাইৰ টিফিনত অহা ছীৰা বা পোলীৰ সোৱাদ লৈ থাকো। ৱাঘমাৰে চাৰক 'এক ভী চুহা নামাৰে' আৰু বৈভৱ মানে, 'কুছ ভী নামানে ' বুলি চুপতি মাৰিলেও তেঁওলোক দুয়োজনৰ টিফিনত অহা আৰুবড়ী বা ছখলী বা অন্য ব্যন্জনত মোৰ আগ্ৰহ থকা বুলি জানিয়েই দুয়োজনে প্ৰায়ে মোৰ লগত লান্স কৰে। এই সুযোগতে ...

সৰু সৰু কথা : (৮) ৰসিকা এইবিলাক হৈছে ৰহনসনা কথা। চিধাচিধি ভাষাত ক'লে খকুৱা। যদিহে স্ত্ৰীলিংগত কিবা অন্য শব্দ আছে, ৰাইজে জনাব পাৰে। পেটটোক পাপী বুলি মিছা বদনাম নকৰো, কাৰণ মনতোহে অধম। নহ'লেনো মিঠা, জ্বলা, টেঙা, তিতা সব বস্তুতে চকু দিয়েনে? উপায় নাই খায় খায় জুতি লাগিছে যেতিয়া আনকনো কি ক'ম? দুপৰীয়া ১-২ বজাত একাহী উদৰস্থ হোৱাৰ পিছত গধুলি ৪-৫ বজাত এটা ছিঙৰাৰ মান খোৱাৰ ভোক। আকৌ ৭-৮ বজাত এপেকেট ১০ টকিয়া ছানা বা দুটা পকা আম খোৱাৰ ভোক। শেষত যেনিবা কোনোমতে ১০ বজাৰ আগেপাছে ৰুটি বা ভাত মোকোৰা মোকোৰে ভৰাই বাচনখিনি সামৰি নিন্দযাত্ৰা, বিচনাত দীঘলকৈ। যদিহে চিনেমা বা কিতাপৰ কাৰ্য্যক্ৰম থাকে, বিশেষকৈ সপ্তাহান্তিকত তেন্তে আৰু এপেকেট ভূজিয়া বা ক্ৰীম বিস্কুট। খাদ্যৰ তালিকাই ওজনৰ তালিকাটো শীৰ্ষস্থান লোৱাত সহায় কৰি থৈছে। যাহওক জীয়াৱৰ কাৰনে নহয়, খাবৰ কাৰনেহে জীয়াই আছো। নে কি কয়? মিছা ক'লে কিডাল হ'ব খাই লৈেয়টো জীৱন!! চিক্স চেভেন মানত পঢ়ি আছো চাগে। তেতিয়াৰ দিনত চকলেট বুলিলে মেংগো বাইট বা এলপেনলিৱে। কিটকাট, ডেয়ৰী মিল্ক আমাৰ টিভিৰ স্ক্ৰীণতেই আৱদ্ধ। তাকো আলহী দুলহী আহিলে পোৱা টকাৰে মাহটো চলিব...

সৰু সৰু কথা ::( ৭): শংকা ------------------------------ ডিচেম্বৰ মাহৰ কথা। গধুলিটো সোনকালেই নামে। অফিচৰ এখন চাৰ্টিফিকেট নৱীকৰণৰ কাম আছিল। হাতত দুটাহে দিন আছিল। কিবা কিবি কামত ফচি থাকোতে সেই চৰকাৰী অফিচটোত যোৱাত পলমেই হ'ল। তথাপি দুইবজাত লান্সটো সামৰি বাছত বহিলো, চানমাৰীস্থিত অফিচটোলে। প্ৰয়োজনীয় কাকত পত্ৰ আৰু মাছূলৰ অতিৰিক্ত হিচাপত ৫০০০ টকা এটা লৈ আহিলো। যদিওবা মাছূল হয়তো হাজাৰ টকা মানহে হব। প্ৰায় তিনি বজাৰ আগে আগে অফিচটো পালোগে। পিছে আছৰিত! মাত্ৰ তিনিজন মানুহ আছে। তাৰো এজনে যাবলে ওলাইছেই। বাৰটো মনত পেলালো, থিকেইতো সোমবাৰহে। যাবলে ওলোৱাজনে চিগাৰেট খাবলে বাহিৰ ওলাইছে। ভিতৰলৈ সোমাই দেখিলো, আন এজন বিষয়া আছে। ওচৰ চাপিহে গম পালো। মদৰ বটলটো টেবুলতে আছে। কিবা কবলে মুখ মেলোতেই ক'লে : অফিচ চুটি হৈছে। কাইলে আহিবা। :চাৰ এতিয়া মাত্ৰ ..... :তুমি বেচিকে জানা নেকি? কি নাম তোমাৰ? কোন কোম্পানীৰ পৰা আহিছা? :মই.... অন্যজন বিষয়া সেই সময়তে সোমাই আহিল। নিজৰ বেগতো সামৰি মোক ক'লে। কাইলে দিনত আহিবা। তুমি নালাগে আহিব, তোমাৰ বচ্ কোন? তেঁওক আহিব কবা। আৰু ইংগিত এটা দি বুজিছা নহয় বুলি ক'লে। : হ...

সৰু সৰু কথা : (৫) বীজ পৰিবেশ দিৱসৰ দিনাই গছপুলি ৰুই নিজক সচেতন নাগৰিক হিচাপে পৰিচয় দিব খোজা নাই। কিন্তু প্ৰতিজোপা পুলিয়ে মোৰ মৰমৰ অংশীদাৰ। নিজৰ মহানুভৱতাৰ ঢোল বজাব বিচৰা নাই কিন্তু বাইদেউৰ বিয়াৰ নামত ঘৰদুৱাৰ জিলিকোৱাৰ দায়িত্ব লোৱা মনেককাইক গোলাপ আৰু অন্য ফুল গছবোৰ কটা দেখি দেউতাৰ ওচৰত আপত্তি কৰাৰ লগতে তেখেতকো বেয়াকে দুআষাৰ শুনাইছিলো। কৰ্মসূত্ৰে কৰ্মচাৰীসকলৰ মনোবল বৃদ্ধি কৰা আৰু কৰ্মক্ষেত্ৰখন যৎপৰোনাস্তি সজাই ৰাখিবলৈ যত্ন কৰাৰ পৰিপ্ৰক্ষিততে সৰু গছপুলি এটাকো নিজৰ টেবুলত অলপ ঠাই দিছো। তদুপৰি মাহেকে পষেকে অনন্য চিন্তাধাৰাযুক্ত লেখনিসমুহ যুগুতকৰি কৰ্মচাৰীসকলৰ মাজত ইমেইলৰ সহায়ত প্ৰচাৰ কৰিবলৈ যত্ন কৰো। সেই সুখপাঠ্য লেখনিৰ মাজত এটা এনেকুৱা ধৰনৰ: জহকাল মানেই ফলমূলৰ বতৰ। ফল খাই বীজ পেলাই দিয়াটো আমাৰ স্বভাৱ। এইবাৰ তাকে নকৰি বেলেগ এটা পন্থা লও আহক। বীজসমুহ জমা কৰি ৰাখি যেতিয়া ফুৰিবলৈ ওলায় যায়, ৰাস্তাৰ কাষে কাষে গছ-বিৰীষহীন ঠাই বিলাক, বিশেষকৈ হাইৱেৰ কাষে কাষে সেই বীজ সমুহ সিঁচৰিত কৰক। ইয়াৰ ফল হিচাপে সুব বেছি দহ বছৰৰ ভিতৰত ঠাইখিনি সম্পূৰ্ণৰূপে সেউজীয়া হৈ পৰিব। পথাছাৰী বা কিশোৰসকলেও নিৰ্ভেজাল ফ...

মানুহ অমানুহ : : খণ্ড-১৫: ফোন কল ৰুৱীৰ লগত বন্ধুত্ব পুৰনি যদিও দুয়োজনী খুব কমহে লগ হৈছো। ৰুৱী ভাৰতীয় ৰেল বিভাগৰ কৰ্মচাৰী আৰু বাস্কেট বল খেলুৱৈ। ইস্টাৰ্ণ জোনৰ হৈ খেলিবলৈ অহা সময়ত তাই হাওড়া স্টেচনত কৰ্মৰত আছিল। সেয়ে গুৱাহাটিত থকা কেইদিন চলিবলে এখন লোকেল চিম কাৰ্ড লাগে বুলি কোৱাত যোগাৰ কৰি দিবলৈ গ'লো মালিগাঁও স্টেডিয়ামত। তেতিয়াৰ সময়ত এচ.টি.ডি কল কৰিলে প্ৰতিমিনিটত প্ৰায় দহ টকা মান ভৰিব লাগে। আমাৰ নিচিনা মধ্যবিত্তৰ কাৰনে মোবাইল ফোন থকাটো একপ্ৰকাৰ বিলাসিতাই আছিল। তাৰপিচত তাইৰ লগত সম্পৰ্ক চলি থাকিল। হাওড়া হৈ কৰবালে গ'লে ৰুৱী বা তাইৰ বাস্কেট বল দলটোৰ যিকোনো এজনীক লগ কৰি লাগেজৰ জিম্মা দি কলিকতা চহৰখনত পিতপিতাই ফুৰিবলৈ এনেকুৱা বিস্বস্ত সংগীনো ক'ত পাম? মুঠৰ ওপৰত ইজনীয়ে সিজনীৰ লগ এৰা নাছিলো। এবাৰ তাই ক'লে যে অহা মাহত তাইৰ বৌ আৰু ছমাহমানৰ ভিতৰত হয়তো তাইৰ দাদাও পুুনেত থকাকে আহিব। মনতো ভালেই লাগিল, হওকতেও মন গ'লে কাৰোবাৰ ঘৰত আলহী ফুৰিবলৈ ঘৰ এখন হ'ব। কথামতেই কাম। অপৰ্ণা ভাৱি আহি কেইদিনমান পি.জি. এখনত থাকিল। তাৰপিছত দুই তিনিমাহৰ ভিতৰতে দেশমুখ নগৰত ফ্লেট এটা কিনি ল'লে।...

মানুহ অমানুহ : : খণ্ড: ১৩: অচোক : তুম জ্যাদা মত গা ধুবি, থোড়া থোড়া গা ধুবি আৰু জল্দি ঘৰ আ জাবি। গা ধুবলৈ নদীফালে ওলাই যোৱা অচোকক উদ্দেশ্যি ১৯৫০ চনতে তৃতীয় শ্ৰেণীত পঢ়া সামৰা আইতাই ক'লে। তেঁওৰ দিনত স্কুলৰ দুৱাৰত ভৰি দিয়াটোৱে ছোৱালীবোৰৰ কাৰনে ডাঙৰ কথা আছিল। গতিকে খাৰখোৱা জিভাই সিমানেই কয়। অচোক মানে আমাৰ অশোক। এবছৰ আইতাৰ ঘৰত থাকি সিও আমাৰ ঘৰৰ সদস্যই হৈ পৰিছে। উত্তৰ প্ৰদেশৰ কোনোবা অখ্যাত গাঁওৰ অচোকৰ বাবাকে তাক ৫ বছৰ মান বয়সতেই গাঁওৰ মহাজনৰ তাত বন্ধ্যা হিচাপে থৈছিল। সৰুৰ পৰাই সি মহাজনৰ গোহালী ঘৰৰ কাম চমজি লৈছিল। কিন্তু তাৰ লগৰ দুই চাৰিটা মহাজনৰ ঘৰত কাম কৰা ল'ৰাই কলকাট্টাত মজদুৰি কৰিব গুচি যোৱাত সিও এদিন ভাগ্য সলনি কৰো বুলি মহাজনৰ হাভেলি এৰি ৰেলৰ ডবাত বহিলহি। বয়স চাগে সুব বেচি ১৩-১৪ । চকুত সি মেলাত কিনা ৰঙীণ চছমাজোৰৰ লেখীয়া সপোন। দুদিন ধৰি ৰেল চলি শেষত ৰেলখন ডাঙৰ স্টেচন এটাত ৰ'ল। তাৰো গামোচাখনত বান্ধি অনা ৰুটি দুখন শেষ হৈছে। ভোকত কলমলাই থকাৰ মাজতে ৰেলযাত্ৰীৰ ডবা ছাফা কৰি সি টকা ১০ টা যোগাৰ কৰিছিল। তাকে লৈ সি স্টেচনৰ ওচৰৰ হোটেলত সোমাল। : ভায়া দো ৰুটি দেনা। পেটভৰি যোৱাত সি পইচা দ...

তাহানিৰ মেট্ৰিক পৰীক্ষা °°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°° মেট্ৰিক পৰীক্ষা বুলিলেই আমাৰ গা সাতখন আঠখন লাগিছিল। যদিওবা আমি পা্ৰথমিক বিদ্যালয়ত পঢ়ো, তথাপি পৰীক্ষা কেন্দ্ৰই আমাৰ স্কুলখনৰ ডেক্স বেঞ্চৰ লগতে কোঠালীকেইটাও সামৰি লয়। তেতিয়াৰ দিনত বছৰত এবাৰেই পৰীক্ষা হৈছিল যত পঞ্চম শ্ৰেণীত পঢ়ি থাকোতেই বিদায় লৈও হেট্ৰিক কৰি মেট্ৰিক পাছ কৰিব নোৱাৰা দাদা বাইদেউৰ লগত বহি একেলগে পৰীক্ষা দিছিল। মেট্ৰিক পৰীক্ষা এটা বৰ ডাঙৰ উৎসৱ। প্ৰথম লোভনীয় কথাটো হল প্ৰায় এ মাহৰ বন্ধ। দ্বিতীয় কথাটো হল শৈক্ষিক বৰ্ষৰ মাত্ৰ দুটামান মাহ যোৱা কাৰনে ঘৰৰ মানুহে পঢ় পঢ়কৈ থাকিলেও বেচি পঢ়াকাম দিব নোৱাৰে। সেয়েহে পুৱাৰ পৰা সাজ লগালৈকে মাথো খেলা আৰু খেলা। পৰীক্ষাৰ কেইদিন আমিও অলপ ভয় কৰিব লগা হয়, কাৰণ সেইকেইদিন আমাৰ অঞ্চলটোৰ সকল মেধাৱী ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ ভয় আৰু শংকাৰে ভৰা গহীন মুখকেইখন দেখি এইটোৱেই জীৱনৰ প্ৰথম আৰু আটাইটকে টান পৰীক্ষা বুলি আমিও গন্য কৰিব লগা হৈছিল। অৱশ্যে এই সুযোগতে আমি সেই সময়ৰ মেধাৱী মনিষা সকলক , যাক লৈ বহুজনে অহংকাৰ কৰে, চচক্ষে দেখাৰ সুবিধাতো পাও। কুটকুট , লাচ , মাৰ্বলগুটি আৰু কচুগুটি আছিলএইকেইদিনৰ মুখ্...

সৰু সৰু কথা : (৪) এম বি এ পঢ়ি থকা সময়ৰ কথা। হঠাৎ এডমিন বিভাগত থকা মেডামজনীৰ বচ্ হিচাপে ৰিটায়াৰ্ড কৰ্ণেল এজন আহিল। পকা ডাড়ি মোচ আৰু গলগলীয়া মাতেৰে কৰ্ণেল চাহাবে পুৰা কামাণ্ড লৈ ল'লে। লুকাই চুৰকে নিয়া ম'বাইল আৰু ক্লাছ বাংক কৰি ৰেস্টোৰাঁ বা মাল্টিপ্লেক্সৰ এ. চি. ৰ আৰাম লোৱা সকলৰ বাবে যেন আতংকৰ অন্য নাম কৰ্নেল । দুমাহমান পিছত ইন্ডাস্ট্ৰিয়েল ভিজিটত যেতিয়া ৪খন বাছত গোটেই টীমটো লৈ কৰ্নেল চাহাবে ব্ৰেকফাস্টৰ পৰা আৰম্ভ কৰি দিনে চাৰি পাঁচটা কোম্পানীৰ বাহিৰে ভিতৰে পেৰেড কৰাই ৯ বজাত ডিনাৰ আৰু দহ বজাত লাইট অফ কৰাই সুচাৰুৰূপে টুৰটো চলাই আছিল, তেতিয়া মানি লব হৈছিল তেখেতৰ কাৰ্য্যদক্ষতা। কাৰণ কলেজ কেম্পাছ হওক বা গেস্ট হাউচৰ কেম্পাছ সকলোতে তেওঁৰ পৰিচালনা আৰু আধিপত্যই আমাক শিকাইছিল নতুন কৌশলবোৰ। অৱশেষত টুৰৰ অন্তিমটো দিনত আমাৰ কেম্প ফায়াৰৰ আড্ডা বহিল। গাইড মেডামে জোৰ দিলে তেখেতৰ চমু ভাষণটোৰ বাবে। : তেতিয়া মই চফল ডেকা, গলগলীয়া মাতটোৰে আৰম্ভ কৰিলে কৰ্নেলে। তোমালোকৰ দৰেই বয়স হব চাগে। বদঅভ্যাসবোৰো এই সময়তেই লগ দিয়ে। ভাৰতীয় বায়ুসেনাৰ কঠোৰ অনুশাসন আৰু কঠিন নীতিনিয়মবোৰ কিমান সহজে ভঙ্গ কৰি ধৰা নপৰাকৈ...

অনুগল্প : (৩১) অকৃতজ্ঞ ল'ৰাটোৰ ভৰিখন ভাঙিল বুলিয়ে নহয়, উপযুক্ত চিকিৎসা সময়ত নাপালে সি জীৱনটোলে ঘুনীয়া হব বুলি আশংকা কৰিয়ে তন্ময়ে পৰিয়ালটিক সহায়ৰ হাত আগবঢ়ালে। হস্পিতাল আৰু দৰৱ পাতিলৈকে সকলোখিনিতে গা পাতি দায়িত্ব লোৱাৰ পিচত ঘৰখনৰ লগত তাৰ ঘনিস্থতা বাঢ়িছিল। তেতিয়ালৈকে তাৰ মনত কোনো ধৰনৰ লোভ বা স্বাৰ্থপূৰণৰ কথাই উকমুকনি দিয়া নাছিল। ল'ৰাটো ভালহৈ পৰাৰ ছমাহ মানলৈ সি সা-খৱৰ লৈ আছিল। কথাবোৰ পুৰনি হ'ব লওতেই এদিন সি লুনীমাক প্ৰথমবাৰৰ বাবে ঘৰত থব গৈছিল। তাকো ফুটগধুলিতে বৰষুনে গোমা বতৰটোৰ লগতে সন্ধিয়াটোও সোনকালেই আদৰি লোৱাৰ পৰিপ্ৰেক্ষিততহে। অন্য কোনো চিন্তা মনত নলৈ, ঘৰমুৱা হ'ব লওতেহে সি শুনা পালে আইতাকৰ গালিকেইটা : এনেয়েহে ভাল ল'ৰা বুলি ভাৱি আছিলো। আছল কথা সেইটোহে। গাভৰু ছোৱালী থকা ঘৰ দেখি মনতো পিচলি গ'ল। আমিহে ভগৱানৰ দূত বুলি সন্মানৰ চকুৰে চাই আছিলো। নৰকতো ঠাই নহব তাৰ নিচিনা কুকুৰ এটাৰ....।

মানুহ অমানুহ : খণ্ড ১৪: অন্নপূৰ্ণা চি: ইম্মান বেয়া হৈছে বুলি টিফিনৰ ৰুটি তৰকাৰীখিনি অাতৰাই থলে দিপ্তীয়ে। ইমান বেয়া খানা দিবৰ কাৰনেহে মেচত টকা দিও নেকি বুলি খঙতে গালি পাৰিব ল'লে সংগীতাই। তাৰপিচত য়াছমিন। দিনটোৰ ভাগৰ আৰু ভোকে জুৰুলা কৰাৰ পিচত ৰাতিৰ আহাৰত ৰুটি ভাজিখিনিও শান্তিত খাবলে নাপায় আটাইবোৰৰ খঙ। অহা মাহৰপৰা মেচ সলাব লাগিব, অনুয়ে ভোৰভোৰালে। শিৱালিকাই যোগ দিলে, কাম নাই য'তে নাযাৱ কিয়, একেই খানা, কোৱালিটি বুলি কোনো কথা নাই। ডাব্বাবালাই চিক্সচিগমা লৈছে আৰু আমাৰ এইদিন। টিফিনটো ধুই ধুই কৈ গৈছে শিৱালিকাই । শিৱালিকা, দিপ্তী, য়াছমিন, সংগীতা আৰু অনুপ্ৰিয়া একেটা ফ্লেটত থাকে। পিচে পঢ়া আৰু কামৰ তাগিদাত কাৰো ৰন্ধাবঢ়া কৰিবলৈ আহৰি নাই। তাতে মালিকৰ দহটা নিয়ম। গতিকে মেচত টিফিন দিবলৈ কৈ থৈছে। মেচত থকা আংকলে খানাৰ কোৱালিটি যিয়েই নকৰক, সময় কিন্তু মানি চলে। পুৱা ৭ বজাত ব্ৰেকফাস্ট আৰু গধুলি ৮ বজাত ডিনাৰ। বতাহ বৰষুণ ধুমুহা যিয়েই নাহক, আংকলৰ টিফিন নহাকে নাথাকে। সেয়ে আটাইকেইজনীয়ে তাকে পৰমান্ন বুলি গ্ৰহণ কৰে। চহৰখনত স্ৱাইন ফ্লুৰ আতংকই জোকাৰি দিয়াৰ সময়তেই শিৱালিকা আৰু দিপ্তী ঘৰলে দৌৰিলে। বিপৰ্যয় আহ...

ৰেচিপি : কলপচলা কলপচলা মই ৰান্ধিলে মাৰ নিচিনা সোৱাদ নহয়, বেয়া লাগে। সেয়ে বেলেগ ধৰনে ৰান্ধিলো। উপকৰণ : কলপচলা , পিয়াজ এটা, আদা বটা, নহৰু বটা, হালধি ,নিমখ, জলকীয়া গুৰি, তেল প্ৰয়োজন অনুসৰি, দৈ আধাকাপ। প্ৰণালী : কলপচলাডোখৰ গোলগোলকে কাটিলো, একেদৰে পিয়াজখিনিও। এটা পাত্ৰত কচপচলাখিনি মচলাখিনিৰে সানি ২০ মিনিটমান থৈ দিলো। কেৰাহীত তেল গৰম হব দি পচলাখিনি দি দিলো। ভজাহোৱাত অলপ ভজা বাদাম দি পৰিবেশন কৰিলো।

:ফটাৰিপৰ্ট : ধৰি ল'লো মিলিন্দ চোমান ( সৰুতে বিস্ময়ৰ পাতত সুমন বুলিহে পাইছিলো ) আহি নলবেৰীয়া অংকিতাৰ দেউতাকৰ লগত কথা পাতিছে। মিলিন্দ চোমানে কেনেকৈ অংকিতাৰ কাৰনে কথা পাতিছিল এবাৰ শুনি লওচোন --- : আপুনিটো চাগে গম পাইছেই, অলপ লাজ ভাৱ মুখত : কি কথা বাপা? : এই মানে মইযে অংকিতাক, মানে ভালপাও, মানে বিয়া..... : বাপাঔ, তোৰো কম চকু নহয় দেই? তোৰ বয়সত মই.... : খং কেলেই কৰিছে। মইটো মাত্ৰ ৫০... : কি বাপা, ৫০ ক মাত্ৰ বুলি কৈছা, মই টকাৰ নহয় বয়সৰ কথা কৈ আছো। : তথাপি দিয়কচোন, মোৰনো কি বয়স হৈছে? বিজয়দা, মাল্যযে তেওৰ তুলনাত... : ৰ' তই মোৰ আগত বেচি জানাডাল দেখাব নালাগে। আজিৰ দিনত আপাছলি ২৫ বছৰত বিয়া কৰাই, তই ..... নাই বাপা মই মোৰ আপী দিবা নৰু। তই যা : খং নকৰিব, প্ৰেচাৰ বাঢ়িব , স্ট্ৰোক আহিব, ভগৱানে নকৰক, কিবা এটা বেয়া হ'ব লাগিলেতো... মোৰ কথা বেলেগ, মই নিতৌ দৌৰো, সাতোৰো, স্ট্ৰংমেন বুজিছে নহয়। : বুজিছো বাপা তই মোৰ আপী নিহে পাছ ছাড়িবি। দিলো তোক আপী। কিন্তু এটা কথা, মোৰ আপীক কস্ট দিলে? : বুজিছো দিয়ক। দাদা শহুৰ বুলি আপোনাক সেৱাহে জনালো। কৃষ্ণ কৃষ্ণ। : বাপ আৰ্শীবাদ থাকিল।

সৰু সৰু কথা : দেশপ্ৰেম দুজনী মাক , দুয়োজনীৰে কোলা শুৱনী কৰি দুটিকে কন্যা সন্তান। এজনীৰ চুটি চুলি, ব্ৰেন্ডেড চছমা, কাপোৰ আৰু জোতা আনহাতে আনজনীৰ ৮০টকীয়া ৰিডাকচনত লোৱা ৰঙীণ শাৰী, ফুটপাথৰ ২০টকীয়া চছমা, গোলাপী লিপিস্টিক। দুয়োজনীয়ে চিঞৰত গগনফলা সন্তানক শান্ত কৰিব লাগিছে। উৎকট গৰম আৰু আবেলিৰ যাও যাওকৰি থকা বেলিৰ যোৱাৰ আগতে ঢালি বাকি দি থৈ যোৱা উষ্মতাখিনিয়ে সকলোকে দহিছে। তাতে আকৌ হাজাৰৰ ওপৰৰ ভীৰ। ৱাঘাবৰ্ডাৰত পতাকা অৱনমিত কৰাৰ যি পৰম্পৰা তাক প্ৰত্যক্ষ কৰিবলৈ, এভূমুকি হ'লেও পাকিস্তানৰ ফালে মৰাৰ যি দুৰ্বাৰ হেপাহ, তাকে পৰিপূৰ্ণ কৰিবলৈ দুয়োজনী মাতৃ গেলাৰীত বহি আছে। দেশভক্তিৰ গীতে দেহ মনত শাত পেলাব ল'লেও সন্তানৰ চিঞৰে তাক স্তমিত কৰি পেলাইছে। দেশভক্তি মাতৃপ্ৰেমৰ উৰ্ধত হয় নে নহয় নাজানিছিলো, কিন্তু বন্দে মাতৰমৰ স্বৰত গুন্জৰিত হোৱা স্টেডিয়ামত যেতিয়া কনমানি দুটাই আকৌ চিঞৰিলে, দুয়োজনী মাকৰ হাতৰ চাপৰ সন্তানৰ পিঠিত পৰাতহে অনুভৱ হ'ল, দেশপ্ৰেম সকলোৰে উৰ্ধত। __________________

ফটাপুৰাণ :বিশেষজ্ঞ ধুন আমাৰ দলৰ সদস্য হ'লেও কিছুমান কথাত তালৈ ঈৰ্ষাভাৱো আহে। নাহিবনো কিয়, ৪ জনী পেহীয়েক, দুটা খুড়াক আৰু আইতাক থকা ঘৰখনত সি যিহে ৰাজষিক সুবিধা পাই আমিবোৰে তাৰ কপালৰ জোৰত ঈৰ্ষা নকৰি কি কৰিমনো? আজিলৈ সি নিজৰ হাতেৰে ভাত খাই পোৱা নাই, কোনোবা নহয় কোনোবা থাকেইযে। কাপোৰ নিজে পিন্ধিবও নালাগে। আনকি গধুলি গাতো বেয়া লগা, ভৰিখন বিষোৱা বুলি কৈ সি টিভি চাব বা টোপনি মাৰিবও পাৰে। সেই কাৰনে সি অলপ ওফাইদাং মাৰি কথা কয়। হ'লেও বন্ধুত্বৰ খাতিৰত এৰি দিও। সিদিনা সি সুধিলে : চেৱিঙ্গ গাম কোনে আৱিস্কাৰ কৰিছিল ক'? : নাজানো, তভক মাৰি অলপ দেৰি ৰোৱাৰ পিচত মুখেৰে আপোনাআপুনি ওলাই গ'ল। আমেৰিকা, টেলিভিচন, ৰেডিঅ' আৱিস্কাৰৰ কথা সুধিলে উশাহ নসলোৱাকে উত্তৰ দিব পাৰো, কিন্তু চেৱিঙ্গ গাম? অসম্ভৱ। : তয়ে ক' হিমুয়ে জোৰ দিলে। পিছে জেপত থকা খেজুৰকেইটাৰ পৰা পকা খেজুৰ দুটা নিদিলে যে উত্তৰ নাপায় সিও জানে। হাতখন আগবঢ়াই সি ধুনৰ মুখলে চালে। : মই জানোৱেই তহঁতবোৰৰ এইবোৰ কথাৰ প্ৰতি ৰাপ নাই বুলি। মই নজনালে তহঁতি চুক ভেকুলি হৈ থাকিবি বুলি পকা খেজুৰ এটা মুখত ভৰালে ধুনে। :আমাৰ নৰেন খুড়াৰ বন্ধু এজনৰ দেউ...

ফটাপুৰাণ : ডাকোৱাল আছল নামটো কি নাজানো সৰুৰে পৰা সকলোৱে মাখি বুলি মতা শুনি আমিও মাখি বুলিয়ে মাতো। ৰহস্যৰ উদ্ঘাটণ কৰি এদিন হিমুৱে খবৰটো দিলে। : মাখি নামটোৰ লগত আৰু দুটা আছে, তহঁতে নাজান। আমিনো ক'ৰপৰা জানিম? কিতাপ ফলি আৰু পকা আম কঠালৰ বাদে মুৰত অহা অন্য চিন্তাটো হ'ল মাৰ্বল । তাৰবাদে ভাৰস্টৰ কিবা বেলেগ কথাৰ গোন্ধ বিচাৰিবলৈ আমাৰ দৰকাৰ পৰাই নাই। তদুপৰি দস্যু ভাস্কৰৰ চিৰিজ পঢ়ি পঢ়ি ওস্টাদি দেখুওৱা ধুন আছেই কিবা দৰকাৰত সাত পাঁছ বাৰ কৰি দিবলৈ। : দে জানই যদি ক আকৌ, নে তামোল পাণ দিব লাগিব? দীঘলীয়া ৰহস্য সহ্য নোহোৱা ধুনেই কৈ পেলালে। : স্কুলৰ ভেসচন প্ৰতিযপগিতাত সি বোলে ফুটুকীয়া কাপোৰ পিন্ধি ডিঙিত ' মাখি' বুলি লিখা বেনাৰ লগাই জীলাপি এখন চুহি চুহি থিয় দি আছিল। তেনেকেই নাম পৰিল মাখি। তেতিয়াৰ পৰাই আছল নাম চিলিঙত উঠিল। : পিচে আনদুটা নাম? : ফুটা টিং আৰু পিয়ন আছলতে ঘটনাটো দুবছৰ মান আগৰ বুলি চম্পাগছৰ ডালিটোত ভালকে বহি ল'লে হিমুয়ে। মাটিৰ পৰা ছয়ফুট ওপৰত বহি আদ্দা মৰাৰ আমেজেই বেলেগ। : গকুলদাক চিনি পাৱ নহয়? গকুলদাৰ সিদিনা কৰবাত যাব লগা আছিল। সিফালে জেপত নাই ফুটাকড়ি। চোলা পিন্ধিব গৈ দে...

লাওপাতত দিয়া কাৱৈ মাছ উপকৰণ : লাওপাত ৮-১০ খিলা ধুই লব ধুই চাফা কৰি লোৱা কাৱৈ মাছ ৫টা নহৰু ১০-১২ কোহ আৰু আদা অলপ বটি লব, ডাঙৰ পিয়াজ এটা, জলকীয়া, নিমখ , হালধি আৰু তেল প্ৰয়োজনমতে । মোৰ স্পেচিয়েল উপকৰণ ভেদাইলতা বটা প্ৰণালী : মাছখিনিত মচলা সানি ২০ মিনিটমান থৈ দিব। এতিয়া, লাওপাত দুখিলাৰ মাজত মাছটো মচলােৰ সৈতে দি মেৰিয়াই দিব। টোপোলা বান্ধিবলৈ মই বগাসূতাৰ ব্যৱহাৰ কৰিছো। এতিয়া কেৰাহী বা টাৱা বা পেনত তেল গৰম হব দি এচিকূট নিমখ দি দিব। তাৰপিচত মাছৰ টোপোলা কেইটা ভাজিলে হৈ গ'ল। ৫-১০ মিনিট সময় ভাজিলেই হৈ যাব। টোপোলাবোৰত এটা বা দুটা মাছ নিদি একেলগে ৫-৬ টাও দিব পাৰে। টোপোলাটো ডাঙৰ হ'লে ভজাৰ সলনি ভাপতো সিজাব পাৰি।

চিন্তনীয় : বিহু বিহু ভটিয়নি সোঁতত গৈ থকা সময়তহে আহৰি পালো দুখন মান বিহুৰ আলোচনী পঢ়িবলৈ। সকলোৰে বিষাদগাৰ, বিহুয়ে স্বকীয়তা হেৰাল বুলি। বিৱৰ্তনৰ সোঁতত জাঁহ যোৱা বুলি, অপসংস্কৃতিয়ে গ্ৰাস কৰা বুলি। কথাটো হয়। ঢোল বজাব নাজানা যুৱকৰ সংখ্যা বাঢ়ি যোৱাৰ লগে লগে নাচিব নাজানা নাচনীও বাঢ়িছে। যি দুই এজনে জানে, বিহুৰ কৰ্মশালা কৰি চেস্টা চলাইছে, বিহুটিক হাতৰ মুঠিত ৰাখিবলৈ। পিচে চহা জীৱন নাথাকিলে আনবোৰ বিষয়ো মৰাসুতি হব। এতিয়া আহো বিৱৰ্তিত সমাজৰ ওকালতি কৰিবলৈ। নাঙলৰ মুঠিত ধৰাসকলৰ শতকৰা ১০ জনেও চাগে লেখাটি পঢ়িব পোৱা নাই, কিহৰ অভাৱ সকলোৱে জানে। নধৰাসকলে এই কাৰনে পঢ়িব পাৰিছে কাৰন হাতত ৰিৰ্ছাজ কৰিবলৈ নগদ টকা আৰু সময় আছে। এয়া যন্ত্ৰযুগৰ মহিমা। যন্ত্ৰ যুগৰ মহিমাই ঢেকীত এঘণ্টা খৰচ কৰাতকে মিক্সীটো ব্যৱহাৰ কৰিবলৈ উদ্গনি দিছে। গতিকে তাঁতশালত বহি সপোন ৰচিবলৈ আহৰি ক'ত? একেদৰে হোমৱৰ্কৰ মেটমৰা বোজা লৈ ঘৰলৈ ওভটা শিশুয়ে বিহুৰ আখৰা কৰিবলৈ কিয়নো যাব? বিহু বুলিলে বিহু ফাংচন আৰু তাত দুটামান পুৰণা গান গালেই হৈ গ'ল। অসমীয়া ছেনেলত বিহুৰ ভিডিও চলি থাকেই , তাৰপৰা দুটামান স্টেপ শিকি ল'লেই হ'ল। ফাংচনত নাচিবৰ জোখ...

"মানুহ-অমানুহ" খণ্ড ৬: অকালপক্কৰ যাত্ৰা বহুদিনৰ মুৰত ৰেলযাত্ৰা । নীলা আকাশ আৰু মৃদুমলয়াৰ আৱেশ। মোৰ গতিময় জীৱন আৰু পাৰ নভঙা সমস্যাৰ অন্ত হওক বা নহওক, মই পিছে এই সৰু সৰু অভিজ্ঞতাবোৰ সদায় উপভোগ কৰো। দিল্লী অভিমুখী ৰেলখন আহি কোনোবা এটা স্টেচনত ৰখিল। হুৰমুৰকৈ এজাক মানুহ উঠা নমা কৰিলে । ৰেলখনে ২ মিনিট মানতে গতি ল'লে। ভালেলগা গানতো শেষ হোৱাত মোবাইল ফোনটোৰ প্লেলিস্টখন বন্ধ কৰি এটা এঙামুৰি মাৰিলো। ওচৰৰ কম্পাৰ্টমেন্টতোত বহি থকা খুৰীৰ পৰা তামোল এখন পাঁও নেকি বিচাৰি থিয় হ'লো। তেতিয়া খুৰাৰ কাৰোবাৰ লগত তৰ্ক লগাযেন পালো। কাঢ়া ইস্ট্ৰী কৰা ছাৰ্ট , পলিচ কৰা ছকমকিয়া জোতা পিন্ধা দেখনিয়াৰ যুৱক এজন। কোনোবা ভাল কোম্পানী বা চৰকাৰী অফিচত কাম কৰা যেনেই লাগিছে। তেখেতে খুৰাৰ লগত হিংলিছত তৰ্ক কৰিছে। কথাৰ পৰা ইমানখিনি বুজিলো যে মহাশয়ে তলৰ বাৰ্থত নিজৰ নামত ৰিজাৰ্ভ থকা চিটতোত শুই থকা খুৰাক উঠাই দিছে, কাৰণ এই ৰেলখনত তেও বহি যাব লাগে। যুৱকজনৰ হিংলিচৰ প্ৰকোপত খুৰাৰ প্ৰতুত্তৰ দিবলৈ অলপ দিগদাৰ হৈছে । মহাশয়ে সেই কথাটোৰে সুবিধা লৈ হুংকাৰ দিছে। : মই আপোনাৰ টিকটতো চাব পাৰোনে? অতিশয় শান্ত সুৰত সুধিল...

সৰু সৰু কথা ইংৰাজীত এষাৰ কথা আছে, ৱাটাৰফ্লাই ইফেক্ট বুলি। জনাসকলে জানে। নজনাসকলক চমুকৈ ক'লো, সৰু হাতৰ ডাঙৰ কাম বুলি। এতিয়া আহিলো সৰু কথাটোলে। কলেজ হোস্টেলৰ সোনালী জয়ন্তী। মঞ্চত সেই সময়ৰ মুধা ফুটা লোকসকল উপবিস্ট । এহ নাম কেইটাও কৈয়ে দিও মনোৰম গগৈ চাৰ, তুলসী চন্দনচাৰ, ডা. সৌৰভ ভূঞা চাৰ আৰু এজন বিশিস্ট ব্যক্তি। আটাই কেইজন হোস্টেলৰ প্ৰাক্টন আৱাসী। মঞ্চত আঁত ধৰোতাজন কোন আছিল পাহৰিলো। তেখেতে ক'বলে আৰম্ভ কৰিলে : চন .... ( পাহৰিলো ), ডিগ্ৰী ফাৰ্স্ট ইয়েৰত পঢ়া তজবজীয়া ল'ৰা এটা। ৰিজাৰ্ভ বেংকৰ সন্মুখত পহৰাৰত পুলিচ এটাক দুচাত মান দি আহিল। লগৰজনে সুধিলে, কেলেই মাৰিলি? : এই পুলিচবিলাক চব বেয়া মানুহ। পিতিলো বাপ্পেকে। সেই পুলিচক পিটি অহা যুৱকজনেই ৪-৫ বছৰ পিছত পুলিচত যোগদান কৰে। আজি তেখেতৰ অসম পুলিচৰ আটাইতকৈ সন্মানজনক পদত অধিস্থিত। হয়, মই কুল শইকীয়া চাৰৰ কথাই কৈছো। তেখেত সদায় আমাৰ অনুপ্ৰেৰণা । অনাগত দিনত তেখেতৰ কাৰ্য্যই নতুন দিগন্তৰ সূচনা কৰিব বুলি আমাৰ বিশ্বাস।

অনুগল্প (২৮) ৰুমমেট নৱেম্বৰ মাহৰ চেঁচা বতাহজাকে আমনি কৰিব নৌপাওতেই যতীন বিহু কমিটীৰ মেম্বাৰ হৈ পৰিল। কথাটো পৰশে লক্ষ্য নকৰা নহয়, টণছীলৰ দৰৱটো দিছিল যদিও বেমাৰ অইন কিবা যেনহে লাগি আছে। কিবা ক'লে বা সুধিলে মনতো সেমেকা শাওণীয়া মেঘৰ দৰে কৰিব বুলিহে নমতাকে থাকিল। পিছে কেতিয়াবা মাজৰাতি সাৰপালে নাক মুখ জোৰেৰে পিহি থকা হাতখন আঠুৱাৰ ফাঁকেৰে দেখা পায়। আজি ডিচেম্বৰৰ অন্তিমটো সপ্তাহতো বিহু কমিটিৰ মেম্বাৰ হৈ থকাটো সহ্য নহ'ল। ৰমেনক এবাৰ চকু পকাই সুধিও চালে। নাই গহ্বৰৰ ভিতৰত গধুৰ প্ৰাচীৰ। অৱশেষত ৰাতি তিনি বজাত সৰুপানী চোৱাৰ মৰসাহ কৰি উঠি অহাতহে ভেদ ভাঙিল। সন্দেহটোৱে সঁচা। কাষৰ গাৰ্লচ হোস্টেলৰ সুৰভীৰ মৃত্যু বাৰ্তাই সঁচাকৈয়ে তাৰমানে আমাৰ বিশ্বমিত্ৰৰ বুকু ভাঙিছিল। ফটো চাই চাই চকুপানী টোকা সুহৃদৰ কান্ধত হাতখন থৈ চিৰিটোতে বহি পৰিল পৰশ।

গল্প নহয় : চকুপানী নিজেও যথেস্ট আৱেগিক কাৰনে কথাখিনি লিখিবলৈ বাধ্য হ'লো। বিয়াৰ কইনাই চিঁঞৰি কন্দা ভিডিও আৰু বোধহয়, সখীবুলি কইনাৰ কাষত বহি মুখ টিপি হাঁহি থকাসকলক দেখি সঁচায়ে অবাক হ'লো। ইমানতো শান্ত নাথাকি একেবাৰে ৰাজহুৱা হাঁহিৰ খোৰাক কৰি ভিডিও প্ৰচাৰ (অপপ্ৰচাৰ) কৰিছে। এয়া সঁচায়ে বাস্তৱিক বা প্ৰেক্টিকেল মানুহৰ লক্ষণ নে কোনোবা ভণ্ড বান্ধৱীৰ অন্য এগৰাকীৰ সৈতে কৰা ঈৰ্ষাকাতৰ ব্যৱহাৰ বুজি পোৱা নাই। বিয়া বুলি ক'লে কইনা পক্ষৰ চকুত চকুপানী এক সাধাৰন আচৰণ। তাত হাঁহিব লগা কিবা থকা বুলি আমাৰ মনে নকয়। যদিহে কাৰোবাৰ হাঁহি উঠে সেয়াও আমি অস্বাভাৱিক বুলি নকঁও। আজিকালি মধ্যবিত্ত শ্ৰেণীয়েও দহ পোন্ধৰ হাজাৰ টকীয়া মেকআপ আৰ্টীস্ট মাতি চকুপানীৰে মেকআপ ধুবলে মন নকৰে। চেল্ফী তোলাত ব্যস্ত কইনাও দেখিছো। তেঁওলোক নিজৰ বিশেষ দিনটোৰ আনন্দত মতলীয়া ,তাত আমাৰ কব লগা একো নাই। সেইবুলি চকুপানী টোকা কইনাজনীক ঈতিকিং কৰাৰ অধিকাৰো নিশ্বয় আনৰ নাই। এতিয়া আহো আমাৰ শৈশৱৰ এটি ঘটনালৈ। পি ডৱলিউ ডি ৰাস্টাটো আমাৰ ঘৰৰ ওচৰেদি যোৱা। তেতিয়া শিল বালিৰ ৰাস্টা আছিল যদিও গুৱাহাটিমুখি সকলো গাড়ী আমাৰ সেই ৰাস্টাটোৰে গৈছিল। আমাৰ ঘৰ...